Vanuit onze hotelkamer met een prachtig uitzicht over Parijs toch een blog. Het is fijn om hier te zijn, maar toch laat het me niet los dat ik al uitgerekend had dat ik 10 weken zwanger zou zijn in Parijs. Mede door de vermoeidheid zijn de afgelopen week alweer heel wat traantjes gevallen. Afgelopen donderdag bijvoorbeeld, samen met onze leerlingen naar de schouwburg. Een prachtige dansvoorstelling gezien, waarvan een stuk me maar niet los wil laten. Een prachtige danseres danste de sterren van de hemel en wilde graag vooruit. Ze werd tientallen keren door anderen onderuitgehaald of weer terug gezet waar ze vandaan kwam. Ze bleef vechten terwijl op het scherm achter haar geprojecteerd werd dat mensen over haar heen sprongen, die wel door konden. Eerst een paar, later steeds meer en meer en meer. Ondertussen bleef ze terug ‘vallen’ en doorvechten. Tot ze niet meer kon en een van de over haar heen springende mensen haar een hand aanbood.
De tranen rolden over m’n wangen, wanhopig pogingen doen het te laten stoppen en vooral niet aan m’n leerlingen te laten merken. Dit stuk liet precies zien hoe ik me voel, sterker nog, het leek gemaakt te zijn over mij. De beelden blijven maar afspelen in mijn hoofd, het blijft me raken. Maar ook dat de danseres het uiteindelijk haalt met wat hulp. Mijn helpende hand is er gelukkig al een tijd, nu maar hopen dat het me ook lukt met deze helpende hand te komen waar ik wil zijn.