Weg met die tijdbom

Het is vrijdagochtend en ik lig nog lekker in bed, te wachten op een telefoontje van mijn behandelend chirurg. Vorige maand schreef ik al over mijn tikkende tijdbom, de eierstokken. De specialist op BRCA1 in Nijmegen garandeerde me 4 jaar geleden: de vraag is niet of je eierstokkanker krijgt maar wanneer.. slik. The silent ladykiller. Als het ontdekt wordt is de kans heel erg groot dat je er aan overlijdt. Begin januari was ik bij mijn chirurg en zij voelde aan dat onder mijn strijd voor het krijgen van een gezin de angst zit dat ik al vroeg mijn gezin moet achter laten.
Het telefoontje kwam er net tussendoor, de chirurg wist al waarvoor ik belde en had daarom haar collega, de gynaecoloog die ik inmiddels ook goed ken, al gebeld. Hij heeft beloofd me met spoed in te plannen en hij gaat samen met zijn collega mijn eierstokken verwijderen. Wow, mega spannend!! Al vier jaar zie ik giga op tegen deze operatie en heb ik mijn best gedaan mezelf voor te praten dat ik echt niet bang hoef te zijn voor eierstokkanker en de eierstokken er voor mijn 35e niet uit zouden hoeven en dat ik voorlopig echt nog niet onder narcose hoef. En nu is het dan toch zover. Ze hebben al jaren geen functie meer, ben al jaren in de blijvende overgang en al jaren begint mijn hart bij iedere inwendige echo toch wat harder te kloppen tot er verteld wordt dat mijn eierstokken er rustig uit zien. Niet dat dat een garantie is, eierstokkanker is meestal pas te zien als het al te laat is. Daarvoor kan het er ook rustig zitten en op een echo niets van zichzelf laten zien.
Waarom ik na de vorige afspraak niet direct ja heb gezegd tegen deze operatie is omdat we al bezig waren met spuiten voor de 4e terugplaatsing van de donor. Gisteren hebben we weer een heel verdrietige zwangerschapstest gedaan. Ik voelde het al aan komen maar toch is er altijd hoop, hoop dat je gevoel verkeerd zit, hoop dat je lichaam de verkeerde signalen uitzend, hoop dat je toch zwanger bent. Ik voelde me niet zoals de vorige keer. Ook al voel je het aankomen, toch is het iedere keer weer een klap! Er zijn geen woorden die kunnen omschrijven hoeveel verdriet het ons doet. Hoe moedeloos we ervan worden maar ook hoe groot de kracht uiteindelijk iedere keer weer wordt om door te gaan. Waar die kracht iedere keer vandaan komt weet ik niet, maar het is er, samen met het verdriet. Ze gaan hand in hand en misschien maakt dat dat het elkaar versterkt. De rest van de wereld gaat door terwijl wij iedere keer weer teruggeworpen worden, terug in onze realiteit. Zo voelt het nu ook, teruggeworpen naar de realiteit van de kanker. De kanker die me gaat inhalen als ik niets doe. De kanker die alle strijd nutteloos zal maken. Met het verwijderen van de eierstokken ban je dat helaas niet 100% uit, er is altijd nog dat risico op uitzaaiingen of zelfs opnieuw borstkanker of toch eierstokkanker, maar dan heb ik in ieder geval alles eraan gedaan dat tegen te gaan. En dan kan ik 1000% open staan voor een gezin, zonder grote angst voor het achter moeten laten van dat gezin. Dus voor nu even de terugplaatsing van onze laatste embryo op pauze en dit proces in.