Vanuit onze hotelkamer met een prachtig uitzicht over Parijs toch een blog. Het is fijn om hier te zijn, maar toch laat het me niet los dat ik al uitgerekend had dat ik 10 weken zwanger zou zijn in Parijs. Mede door de vermoeidheid zijn de afgelopen week alweer heel wat traantjes gevallen. Afgelopen donderdag bijvoorbeeld, samen met onze leerlingen naar de schouwburg. Een prachtige dansvoorstelling gezien, waarvan een stuk me maar niet los wil laten. Een prachtige danseres danste de sterren van de hemel en wilde graag vooruit. Ze werd tientallen keren door anderen onderuitgehaald of weer terug gezet waar ze vandaan kwam. Ze bleef vechten terwijl op het scherm achter haar geprojecteerd werd dat mensen over haar heen sprongen, die wel door konden. Eerst een paar, later steeds meer en meer en meer. Ondertussen bleef ze terug ‘vallen’ en doorvechten. Tot ze niet meer kon en een van de over haar heen springende mensen haar een hand aanbood.
De tranen rolden over m’n wangen, wanhopig pogingen doen het te laten stoppen en vooral niet aan m’n leerlingen te laten merken. Dit stuk liet precies zien hoe ik me voel, sterker nog, het leek gemaakt te zijn over mij. De beelden blijven maar afspelen in mijn hoofd, het blijft me raken. Maar ook dat de danseres het uiteindelijk haalt met wat hulp. Mijn helpende hand is er gelukkig al een tijd, nu maar hopen dat het me ook lukt met deze helpende hand te komen waar ik wil zijn.

Stilte

Een hele tijd stilte op de blog. Niet voor niets. Half november konden we ons geluk niet op, eindelijk was hij daar, een positieve test en nog een en nog een en nog een. Intens gelukkig, ergens nog niet kunnen geloven dat het echt zo is. Maar zwevend en verdoofd van geluk. Wij worden papa en mama, eindelijk mogen wij dat geluk ook ervaren. Geen 100.000 woorden kunnen uitdrukken hoe je je voelt bij positieve testen na een proces van kanker, onvruchtbaarheid, ivf, eiceldonatie. Een moment waarvan je niet meer durft te dromen dat hij ooit nog komt, dat alle pijn en het mega hard knokken en alle verschrikkelijke gevoelens niet voor niets zijn geweest.
Maar toen ineens, bij de eerste echo die mega harde klap, die ik nog steeds niet kan beseffen. Er was niets te zien, niets. Hoe kan dit? Waarom wij? Waarom? Van écht de gelukkigste mensen op aarde naar de meest verdrietige en teneergeslagen mensen op aarde. We hebben de afgelopen jaren alleen verdriet meegemaakt, maar ik wist niet dat het nog erger kon. Al 1.5 week loop ik rond als een zombie en ik kan me niet voorstellen dat ik ooit nog kan lachen. Wat een vreselijk gevoel. Er groeide een kindje in mij, waarvoor ik de allerbeste, trotste, liefste moeder wilde zijn. Waarvoor ik Wijnand al als allerbeste, trotste, liefste vader zag.

Testangst

Het is weer bijna zover, de datum van testen komt steeds dichterbij. Vreselijk vind ik het. De afgelopen 1,5 week voelden over het algemeen enorm goed. Daardoor heb ik nu, nog erger dan alle andere keren, weer testangst. Wat als het weer een negatieve test is? Dit hele proces is naast lichamelijk ook psychisch zo enorm zwaar. Had van te voren nooit kunnen bedenken dat ik angst zou ontwikkelen voor testen. Je zult denken dat je het gewoon het liefst zo snel mogelijk wilt weten. Op internet zie je hordes meiden die het liefst op wachtdag 8 of 9 al testen. Mij niet meer gezien, dit deed ik de terugplaatsingsronde van onze eigen embryo. Verschrikkelijk, al die negatieve testen die al dan niet veel te vroeg gedaan zijn. Enorm onzeker word je daarvan. En het ergst zijn de testen waarbij je een streepje moet aflezen, is het nu wel of geen streepje? Natuurlijk tot nu toe altijd omo wit, maar dan toch alsnog ergens de twijfel of dat wat je na 10 minuten turen, in verschillend licht natuurlijk, niet toch een streepje is. En dan doorsturen naar de donor en vriendinnen met ook ieder weer een eigen visie op het wel of niet streepje. Van hoop naar teleurstelling van blijheid naar verdriet. Sinds de vorige terugplaatsing ben ik niet alleen gestopt met te vroeg testen maar ook met het testen met niet digitale tests.
Voorlopig hoop ik op binnenkort die laatste test, natuurlijk met zwanger erop. De hoop en het vertrouwen daarop is nu groter dan ooit, maar ook het besef van de grote kans op teleurstelling en weer opnieuw dat grote verdriet is duidelijk aanwezig.
Gelukkig mag ik van de huisarts naast een thuistest ook weer bloedonderzoek laten doen. Misschien laat ik de thuistest deze keer wel helemaal achterwege en wacht ik het bloedonderzoek af. Spannend, spannend, spannend!

Onzekerheid

Ben ik nou al sinds vrijdag misselijk of zit het tussen m’n oren, is het overgeven een goed teken of was stress en drukte daarvan de oorzaak, heb ik pijn in mijn onderrug door de innesteling of heb ik gewoon een verkeerde houding gehad? Allemaal onzekerheden die bij dit hele proces horen. Ik mag bijna blij zijn dat ik geen borsten meer heb, dat scheelt alweer een onzekerheid. Hoewel, nu is er de onzekerheid of ik het wel of niet toch zou voelen, ondanks de siliconen. Zijn het de utrogestan en de progynova die mijn lichaam op z’n kop zetten of is het het begin van een kindje? Voel ik me anders door een zwangerschap of zijn het de hormonen die ik gebruik die me anders laten voelen?
Zo maar een aantal dingen die minimaal 10x per dag door mijn hoofd schieten en waar ik Wijnand minstens zo vaak mee ‘lastig val’. ‘Ik weet het niet, ik hoop het’ is dan zijn antwoord. En hoe frustrerend, ook iedere keer mijn eigen antwoord. Voor iemand die vaak blind op haar gevoel kan vertrouwen is dit een van de zwaarste dingen van het hele proces. Wat is echt en wat komt door de hormonen of zit in mijn hoofd? Het ene moment weet ik het zeker: ‘als ik nu niet zwanger ben vreet ik mijn schoen op’. Het andere moment weet ik het zeker: ‘het is weer niet gelukt’. En dat nu voor de 4e keer. Soms moet ik huilen door m’n eigen onzekerheid, soms kan ik mezelf goede moed inpraten. Meer dan afwachten kunnen we helaas weer niet doen. Dat het vaak een slopend, slingerend, onzeker makend, hoopgevend, bijzonder proces is moge duidelijk zijn.

Eerste foto

Net op het moment dat de donor appt dat het ziekenhuis ons wel lang laat wachten, gaat donderdag om 11.15u de telefoon. ‘Met Annet van het UMC’ zegt de altijd vrolijke stem van de baliemedewerkerster.’Mag ik nog even je naam en geboortedatum?’ … ‘Ik heb weer goed nieuws voor je, je wordt om half 3 verwacht voor een terugplaatsing, denk je weer even aan de volle blaas? Tot straks!’ Die vrouw maakt me met haar enthousiastme altijd vrolijk.
Om 2 uur lopen we het ziekenhuis in, even zoeken waar de donor is gaan zitten, fijn haar weer te zien! We hebben nog tijd om even wat te drinken samen en bij te kletsen.
Rond kwart over 2 lopen we richting lift, op naar de 5e etage. Even m’n identiteitsbewijs laten zien bij balie 27 en door naar de wachtruimte. Tijdens het wachten zien we al dat onze eigen gyneacologe vandaag de behandelingen doet, super fijn. We kennen haar alledrie en weten wat we aan haar hebben.
Als ze ons op komt halen is het een drukte van belang. Wij met z’n 3en en zij met z’n 4en in een kleine behandelkamer, wat een gezelligheid. Na weer een geboortedatumcheck en waarvoor we komen check vertelt de mevrouw van het lab dat de eerste cryo weer goed ontdooit is, super! Hij is zelfs die dag nog doorgegroeid tot een blastocyst. De individuele cellen zijn dan niet meer te tellen en het is al bijna een klompje. Super goed dus! Jammer dat mijn bms dit keer niet mee werkte, maar de gynaecologe stelt ons gerust dat dit echt niet allesbepalend is.
We kunnen allemaal meekijken op de echo, voordat ik het in de gaten heb zie ik het buisje al in beeld verschijnen. Even later prikken ze door de baarmoederwand en spuiten ze de cryo erin. We zien hem gaan, hij zit prachtig in de baarmoeder. We krijgen een foto van de echo mee, hopelijk een heel bijzondere allereerste foto voor in het babyalbum.
We drinken nog gezellig een drankje met de donor en gaan daarna door naar Deventer. De nieuwe auto staat daar op ons te wachten.
Vandaag is het zaterdag, 2 dagen na de terugplaatsing. Ik voel me nu prima, gisteren was dat anders. ‘S avonds 2 keer over moeten geven, kon geen eten binnen houden. Eerste gedachte is dan: yes goed nieuws. Tweede gedachte is: nee dat is veel te vroeg, dat kan niet. Daarna lekker naar bed gegaan, rillerig, hoofdpijn en overgeven zorgt niet voor rust dus die moet ik zelf maar even creëren. Jammer, want mijn vriendinnen zouden gezellig onze maandelijkse borrel hier komen drinken.

Tegenvaller

Gisteren een tegenvaller gehad. Het bms zag er prachtig in 3 laagjes uit maar was maar 5.8 mm. Terug naar af. De vorige 2 keer was het zeker 1 mm dikker en nog niet wat we nodig hadden. We hebben bloed laten prikken om te kijken of mijn lichaam de hormonen wel opgenomen heeft en er te weinig mee heeft gedaan of dat het niet genoeg hormonen opgenomen heeft en meer hormonen nog kunnen zorgen voor groei. Helaas was het eerste het geval. Deze terugplaatsing moeten we het dus doen met een dunner bms. Donderdag 29 oktober is het weer zover. Tussen 10 en 12 bellen ze of het ontdooien gelukt is en hoe laat we in het ziekenhuis moeten zijn voor de terugplaatsing. Spannende dag weer.
De tarwekiemolie en alle andere goedbedoelde adviezen voor dikker bms gisteren direct weer overboord gegooid, werkt dus voor mij totaal niet.

Het leed dat goed bedoelde adviezen heet

Of misschien beter gezegd, het leed dat goedbedoelde adviezen op internet zoeken heet…
Woensdagavond gaan we weer richting Utrecht zodat we donderdagochtend zonder stress om 8u in het ziekenhuis kunnen zijn. Ik ben deze keer extra benieuwd hoe m’n baarmoederslijmvlies eruit ziet. Als je op Google baarmoederslijmvlies intypt krijg je allerlei adviezen die zouden kunnen helpen bij een dikker baarmoederslijmvlies. Het varieert van het slikken van tarwekiemolie tot acupunctuur, van zink tot ostheopaat, van granaatappelsap tot progynova en ga nog maar even door. Wat bij de een helpt helpt bij de ander juist niet en vice versa. Kortom, een grote warboel. Wat werkt voor mij en waar doe ik goed aan? De eerste pogingen werd ik helemaal dol van alle goedbedoelde adviezen van leken om ons heen en op internet. We besloten dan ook samen alleen de adviezen van de behandelend specialisten op te volgen. Dat is het spuiten van decapeptyl, het slikken van progynova en het slikken van zwangerschapsvitaminen met foliumzuur. Om zeker te zijn dat dit de juiste combi voor mij is hebben de specialisten nog besloten extra bloedonderzoek te doen. Dit bloedonderzoek bevestigde de kundigheid van de specialisten, mijn lichaam neemt alle hormonen keurig op maar vond het vooral in het begin moeilijk ermee te doen wat ermee moest gebeuren. De keren dat het er echt toe deed liet mijn lichaam zien nu echt beter z’n best te doen met het gebruiken van de hulpmiddelen die we hebben ingezet. Het baarmoederslijmvlies werd iedere poging een beetje dikker. Nu 3 keer hopelijk scheepsrecht zal zijn heb ik besloten toch te zwichten voor wat extra hulpmiddelen, uitgezocht uit het grote aanbod op internet. De middelen die voor mij goed voelen en onder het kopje baadt het niet dan schaadt het niet vallen. Sinds de start van deze ronde slik ik tarwekiemolie en drink ik iedere dag een glas granaatappelsap. De granaatappelsap is vooral vanaf het moment van terugplaatsing van belang volgens vele wensmoeders en moeders op internet. Als je het dik worden van het bms en alle internetadviezen daarover hebt gehad dan komen de adviezen voor het zorgen voor een goede innesteling in beeld. Variërend van stress ontwijken tot geen seks, van veel lopen tot niet fietsen, van warme voetenbadjes tot geen groene thee of helemaal geen koude en warme dranken (wat dan wel behalve de granaatappelsap???), van vrij nemen op je werk tot doorgaan met het dagelijkse leven of juist extreme dingen doen. De meest rare dingen komen voorbij. Het enige advies vanuit de specialisten was veel knuffelen en lief zijn (Wijnand aankijkend) en verder vooral doen wat goed voelt en laten wat niet goed voelt. Maar wat als doen wat je voelt steeds niet voor succes zorgt? Moet je dan juist iets anders gaan doen of voet bij stuk houden en vertrouwen hebben dat je zelf heel goed weet wat goed en niet goed voor je is? Voor nu blijf ik mijn gevoel en lichaam het voordeel van de twijfel geven, heel hard hopend dat 3x scheepsrecht is. (Maar even wegstoppen dat 3x is scheepsrecht ontzettend onrecht doet aan ons eigen embryootje die het helaas niet gehaald heeft tot een zwangerschap. 3x eiceldonatie is scheepsrecht hopen we dan maar!)

Uitdaging

Ondertussen zijn we alweer 2 weken aan het spuiten en gelukkig kan ik zeggen dat het heel goed gaat. We zitten op de helft, hopelijk blijft het zoals het nu gaat. Komend weekend gaan we weg met een grote groep vrienden. Toch spannend hoe het dan zal gaan. Thuis spuiten is het fijnst en het meest relaxed, in een andere omgeving spuiten geeft altijd net dat extra beetje spanning en dus pijn. En hoe zal ik reageren op de hormonen waar ik morgen mee ga beginnen? Toch lullig als je van iedere kleine opmerking hoog op de kast kunt zitten tijdens zo’n weekend. Thuis is Wijnand er inmiddels al zo aan gewend dat hij nu het geduld op kan brengen om niet te reageren met woorden maar met een knuffel en daarna de woorden ‘ik ben trots op je’. Niet altijd makkelijk om dit te kunnen, de hormonen maken me soms zo ontzettend onredelijk en onbegrijpelijk. Vaak snap ik mezelf niet eens. Met het vriendenweekend, of beter bekend als ‘samensmeltingsweekend’, dus een extra uitdaging.

Spuiten & slikken: 1 jaar later

De titel van dit bericht zou maarzo een goed bekeken televisie programma kunnen zijn. Helaas, het is het lange traject waar we ons in bevinden.

Het is half 7 ’s ochtends, ik heb me net gedouched. Gisteren hebben we spuit nummer 7 gezet van deze ronde. Druilerig weer, maar het is dan ook al oktober. Wat vliegt de tijd!

Ongeveer een jaar geleden nam onze IVF poging-met-donor serieuze vormen aan en werden de eerste gesprekken gevoerd. Na een aantal moeilijke maanden met veel gesprekken, medicijnen en teleurstellingen was dan toch het grote moment daar: 5 kwalitatief goede cryo’s. 2 hiervan zijn inmiddels teruggeplaatst, het heeft helaas niet tot een zwangerschap geleid.

We zijn nu bezig het lichaam van Daniëlle voor te bereiden op nummer drie. Even wat cijfers op een rij van het afgelopen jaar:

> 240 pillen geslikt
> 80 spuiten gezet
5 cryo’s
2 mislukte terugplaatsingen
1 jaar
0 zwangerschappen

maar ontzettend veel hoop voor een goede toekomst!

Pech krijg je bij een negatieve instelling, geluk krijg je bij een positieve instelling!

Gisteren in alle vroegte naar Utrecht gereden om een nieuw schema en de medicatie op te halen. Het schema zou klaar liggen, maar dit was niet het geval. Een arts heeft even snel een schema doorgebeld en doordat we het inmiddels voor de 4e keer doen konden we zelf de planning erbij maken. Dinsdag starten we weer met spuiten, een week later stop pil, een week daarna begin progynova en 10 dagen daarna echo en hopelijk de week daarna terugplaatsing. Gisteren voelde ik een enorme haast opkomen. Ieder jaar met kerst vind ik het extra pijnlijk om de dagen met z’n 2en door te brengen en droom ik van op z’n minst een kindje in mijn buik voor het volgende jaar. Deze ronde gaat tot half november duren, ik besefte me dat dit de laatste ronde van dit jaar zal zijn. Als dit niet lukt is er alweer een jaar voorbij zonder te hebben bereikt wat we zo enorm graag willen. Daar word ik soms zo moedeloos van. Ik voel direct een aandachtspunt voor de komende maanden opkomen, loslaten dat kerst met z’n 2en minder leuk is, want dat is het helemaal niet. Loslaten dat dit onze laatste kans is, want dat is het niet. Vastpakken dat deze ronde misschien wel dé ronde is. De vorige ronde ging ik zonder vertrouwen in, dat schreef ik al eerder. Een goede vriendin gaf me toen een ‘doosje geluk’, de eerste tekst die ik daar uit haalde was: ‘pech krijg je bij een negatieve instelling, geluk krijg je bij een positieve instelling’. Hoe toepasselijk op dat moment. Het stomme is dat deze tekst voelt als op mijn lijf geschreven en toch was ik het even kwijt. Nu inmiddels weer helemaal terug dat gevoel. Deze ronde ga ik er weer helemaal voor!