Archief van de maand: februari, 2015

De afgelopen dagen ben ik meerdere keren begonnen aan een stuk tekst. Telkens haalde ik het weer weg omdat ik het te zeurderig, te emotioneel, te persoonlijk of alles tegelijk vond. Vandaag realiseerde ik me dat ik dan net zo goed kon stoppen met deze blog als alles wat ik schrijf rechtstreeks in de prullenbak beland. Vandaar deze poging om eerlijk en open te schrijven en het vervolgens niet weg te gooien.

Ik heb last van mezelf. Het ene moment sta ik gezellig een wijntje te drinken met Wijnand en wat vrienden op de carnaval, het andere moment kan ik m’n hormonen niet in bedwang houden en reageer ik buiten proportie op alles wat me op dat moment even niet aan staat. Het ene moment sta ik al zingend een balletje de trap op te gooien die ik vervolgens keurig terug krijg van een apporterende Max en het volgende moment kan ik wel huilen. Het ene moment kan ik het opbrengen een zwangere kennis te feliciteren en het andere moment verwijder ik mezelf uit de app waarin het nieuws is verteld. En het gekste is dat je er niets aan kunt doen. Je beseft dat het de hormonen zijn waar je last van hebt en de enige oplossing is even in jezelf keren. Maar dat moet je dan maar net op kunnen brengen. Gelukkig heb ik (meestal ;)) een heel geduldige en lieve man die zich realiseert dat ik even niet mezelf ben. Net als die lieve vriendinnen die mij en mijn hormonen even alleen lieten. Het lastige is dat ik mezelf niet even alleen kan laten, hoe graag ik dat soms ook zou willen.

Tijdens de carnaval was ik wel even mijzelf, godzijdank! ‘Waarom ben jij getrouwd? Ik heb een kindje gemaakt, dat is veel beter’ kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd door een of andere hork. Gelukkig ben ik de afgelopen jaren een kei geworden in het naast me neer leggen van ontzettend domme, gemene en kwetsende opmerkingen. Ik probeer de eer altijd maar aan mezelf te houden, hoe moeilijk dat soms ook is. Gelukkig heb ik heel veel lieve vriendinnen waar ik die stomme opmerkingen later mee kan delen en nog gelukkiger ben ik dat die opmerkingen over het algemeen altijd komen van mensen die geen idee hebben waar ze het over hebben.

Vandaag is mijn vrije dag. Een dag om vrolijk op te staan, bij te komen van de dagen dat ik gewerkt heb en dingen te ondernemen die mij weer energie geven voor de komende werkdagen. Vandaag is niet zo’n dag. Vanaf het moment dat mijn ogen veel te vroeg open gingen en niet meer dicht wilden gaan voel ik me humeurig, down, kut. Het zullen de hormonen wel zijn denk ik al snel. Ik heb namelijk geen andere reden om neerslachtig te zijn.

Eindelijk, na bijna 3 jaar lang keihard vechten voor mijn gezondheid, mijn leven en mijn toekomst, is er nu eindelijk iets gaande wat onze toekomst dichterbij brengt. Het voelde soms alsof onze toekomst niet bestond. We rolden van ellende in ellende en alles stond in het teken van het bestrijden en voorkomen van die ellende. Nu zijn we dan eindelijk aangekomen op het punt dat de strijdbijl begraven mag worden en dat we gaan vechten voor onze toekomst. Een heel zwaar, maar vooral heel mooi, bijzonder en kwetsbaar gevecht. Een gevecht waar de mooiste prijs ooit te winnen valt, een gevecht niet tegen maar met, een gevecht waarbij iedereen aan onze kant staat, een gevecht dat we gaan winnen!

Ik ga deze dag, gekleurd door de hormonen, tegemoet met een glimlach op mijn gezicht.