Oef

Gisteren was het dan zover. De donor ging naar Utrecht voor een echo om te zien wat de gonal-f bij haar had uitgehaald. We zouden eindelijk weten hoeveel follikels er gegroeid zijn en wanneer de punctie is. Super spannend! Ik was eerder begonnen met werken zodat ik ook eerder naar huis zou kunnen, mocht het nodig zijn om extra spuiten te halen in Utrecht. Terwijl de donor in de wachtruimte zat appten we heen en weer om de spanning wat te laten zakken. Met Wijnand was ik aan het raden hoeveel follikels er zouden zijn. Om tien voor 9 werd het stil op de app, ik kon mijn concentratie even bijna helemaal houden op het nakijken van de schriften van mijn leerlingen. Tot ik mijn telefoon zag oplichten. ‘1 links en 1 rechts, 17 mm, niet veel helaas’ Huh, wat? Nog een keer lezen, grapje zeker? Nee, dat zou ze nooit doen! Nog een keer lezen, het staat er na drie keer nog steeds. ‘1 links, 1 rechts, 17 mm, niet veel helaas’. Even kan ik nog gewoon reageren. ‘Oef, dat is even een tegenvaller’. Daarna besef ik wat dit betekent, neeee!! Hoe kan dit? Wat nu? De tranen prikken in mijn ogen als er plotseling een leerling naast me staat. ‘Mevrouw, briefje alstublieft’? Briefje? Waar heeft die jongen het over? Even staar ik hem aan voordat ik besef dat hij het tegen mij heeft en dat ik moet gaan reageren. Ik stuur hem door naar de congiërge en app Wijnand. Hij kan het niet geloven en belt me, we hangen snel weer op want ik wil graag weten wat de donor zegt. De 2 follikels die er zitten zijn groot genoeg en dus zal de punctie maandag al plaatsvinden. De arts heeft gezegd dat ze mij ’s middags belt om te bespreken hoe nu verder.
Ik probeer mijn nakijkwerk weer op te pakken maar al snel valt de eerste traan op de tafel. Zo kan ik hier niet blijven zitten, tranen weg en op naar mijn leidinggevende om te zeggen dat ik maandag niet aanwezig ben. Droog haal ik zijn kantoor niet, al huilend vertel ik het verhaal en vraag of ik naar huis mag. Ik ruim mijn spullen op en denk maar een ding, op naar mama. Mama’s zijn de beste om bij te zijn in dit soort situaties. Zij is ook degene die me weer rustig krijgt.

Ondertussen geeft de donor aan dat het afbreken van deze poging en opnieuw beginnen een optie is. Jeetje, dat is heftig! Dat betekent dat zij 6 weken lang voor niets iedere dag heel veel pijn gehad heeft en ontzettend moe is geweest en over andere bijwerkingen nog niet te spreken. Onbeschrijfelijk wat voor lieve schat ze is, ze geeft aan dat ze zelf zou kiezen voor afbreken en overnieuw beginnen. Wow, Wijnand en ik willen daar eerst niet aan, ons gevoel zegt dat we de donor dat echt niet aan kunnen doen. We wikken en wegen een paar uur en leggen gevoel, verstand en de woorden van de donor naast elkaar. Tot in mij op komt wat we gedaan zouden hebben als ik zelf maar 2 follikels had. Dan waren we gestopt en opnieuw begonnen en aangezien de donor aangeeft daar ook achter te staan geven we dit aan de arts door als ze mij belt. De arts legt uit wat de situatie is en vraagt naar wat wij eventueel zouden willen. Ze overlegt daarna met de gynaecoloog en begin van de middag is de kogel door de kerk. We stoppen en nemen de gok op een nieuwe poging, de kans dat deze dezelfde resultaten geeft is zeker aanwezig maar de donor, Wijnand, de gynaecoloog en ik zijn het erover eens: we zetten de schouders er opnieuw onder en hopen op een beter resultaat.

‘De laatste loodjes’

De laatste loodjes, als het over het spuiten van de decapeptyl gaat. Mijn buik is blauw en pijnlijk en het is steeds moeilijker om een geschikt plekje te vinden om te spuiten. Gelukkig is de laatste doos die ik open heb gemaakt van goede kwaliteit, de spuiten zijn een stuk minder bot dan sommige andere dozen. Als vrijdag blijkt dat de follikels van de donor goed gegroeid zijn, dan is volgende week ergens de punctie. Een paar dagen van te voren stoppen de donor en ik met het spuiten van de decapeptyl. Het lijkt erop dat we beide een spuit te kort zullen komen, vandaag even het ziekenhuis bellen hoe dat zit. Hopelijk hoeven we niet voor 1 spuit naar Utrecht te rijden. Vrijdag zal voor het eerst te zien zijn hoeveel follikels er gegroeid zijn, super spannend! Hoe meer hoe beter, maar het mogen er ook weer niet teveel zijn.

Vorige week vrijdag had ik weer een echo om te kijken of het baarmoederslijmvlies met de maximale dosis progynova beter was geworden. Helaas was dit niet het geval. De metingen kwamen uit op 5.8 mm en met een hele positieve meting zagen we de 6.0 mm voorbij komen op het beeldscherm. Wat een domper! We hebben nog gekeken of het aan de manier van toedienen van de hormonen lag, maar uit bloedonderzoek bleek dat mijn oestrogeenwaarde aan de top zat. Wat betekent dat mijn bms niet dikker zal worden dan dit. De verpleegkundige vertelt over buitenbaarmoederlijke zwangerschappen waarbij een embryo nestelt op een plek waar helemaal geen bms is. Terwijl Wijnand en de verpleegkundige even verder bakkelijen over kansen, gemiddelden, embryo’s als onkruid en geld voel ik me weer gefaald. Waarom kan mijn lichaam niet voor 1 keer doen wat er van hem gevraagd wordt? De komende weken geef ik mijn lichaam opnieuw de kans zich te bewijzen. Als er eenmaal een positieve zwangerschapstest is, is alles vergeten en vergeven. Dat beloof ik!

Geduld

Afgelopen donderdag zijn we na het werk in de richting van Utrecht gereden. Heerlijk vind ik dat, Wijnand rijdt, we hebben tijd om met elkaar te praten, we eten wat onderweg, ik val een tijdje in slaap terwijl Wijnand de radio steeds iets harder zet. Vrijdag hadden we om 8.20u een echo. Het scheelt enorm dat we niet om half 6 al weg moeten rijden, we redden het makkelijk met half 8. We zijn ruim op tijd zonder stress in het verkeer en ontbijten in het ziekenhuis. Ondertussen gaan er wat appjes heen en weer naar de donor waar we op elkaar zullen wachten. Het is fijn haar weer te zien, het voelt erg vertrouwd. In de wachtkamer kletsen we bij tot we met z’n 3en naar binnen mogen. Dat zal er vast raar uit zien voor alle andere mensen in de wachtkamer. Nu wordt het toch wel spannend. Ik vraag voordat ik ga liggen nog even wat de verwachting is. De arts legt uit dat het de bedoeling is dat de progynova ervoor gezorgd heeft dat het bms (baarmoederslijmvlies) dik genoeg is, zodat de donor kan starten met het spuiten van hormonen die de groei van de follikels stimuleert. Vanaf de allereerste afspraak omtrent de donatie heb ik aangegeven dat mijn ervaring is dat het bms niet echt wil mee werken. Met de terugplaatsing van onze eigen embryo heb ik er 3 maanden over gedaan om een heel matig resultaat te behalen. Mijn gevoel was dat het ook nu vast tegen zou vallen. Spannend dus. Voor de arts viel het tegen, voor ons viel het mee. 5.7 mm in 1 week terwijl ik daar de vorige keer 3 maanden over heb gedaan. Nu moet ik een week langer aan de progynova en dus ook aan het spuiten van de decapeptyl. Dat betekent ook dat de donor een week langer moet spuiten, dat vind ik erg vervelend! Het is namelijk verre van prettig.
Komende vrijdag weer opnieuw naar Utrecht om te kijken hoe het bms er dan voor staat. Ik heb nu de maximale dosis progynova, dus hopelijk doet dat zijn werk. Ons geduld is wel weer op de proef gesteld, maar we hebben goed vertrouwen.