Oef
Gisteren was het dan zover. De donor ging naar Utrecht voor een echo om te zien wat de gonal-f bij haar had uitgehaald. We zouden eindelijk weten hoeveel follikels er gegroeid zijn en wanneer de punctie is. Super spannend! Ik was eerder begonnen met werken zodat ik ook eerder naar huis zou kunnen, mocht het nodig zijn om extra spuiten te halen in Utrecht. Terwijl de donor in de wachtruimte zat appten we heen en weer om de spanning wat te laten zakken. Met Wijnand was ik aan het raden hoeveel follikels er zouden zijn. Om tien voor 9 werd het stil op de app, ik kon mijn concentratie even bijna helemaal houden op het nakijken van de schriften van mijn leerlingen. Tot ik mijn telefoon zag oplichten. ‘1 links en 1 rechts, 17 mm, niet veel helaas’ Huh, wat? Nog een keer lezen, grapje zeker? Nee, dat zou ze nooit doen! Nog een keer lezen, het staat er na drie keer nog steeds. ‘1 links, 1 rechts, 17 mm, niet veel helaas’. Even kan ik nog gewoon reageren. ‘Oef, dat is even een tegenvaller’. Daarna besef ik wat dit betekent, neeee!! Hoe kan dit? Wat nu? De tranen prikken in mijn ogen als er plotseling een leerling naast me staat. ‘Mevrouw, briefje alstublieft’? Briefje? Waar heeft die jongen het over? Even staar ik hem aan voordat ik besef dat hij het tegen mij heeft en dat ik moet gaan reageren. Ik stuur hem door naar de congiërge en app Wijnand. Hij kan het niet geloven en belt me, we hangen snel weer op want ik wil graag weten wat de donor zegt. De 2 follikels die er zitten zijn groot genoeg en dus zal de punctie maandag al plaatsvinden. De arts heeft gezegd dat ze mij ’s middags belt om te bespreken hoe nu verder.
Ik probeer mijn nakijkwerk weer op te pakken maar al snel valt de eerste traan op de tafel. Zo kan ik hier niet blijven zitten, tranen weg en op naar mijn leidinggevende om te zeggen dat ik maandag niet aanwezig ben. Droog haal ik zijn kantoor niet, al huilend vertel ik het verhaal en vraag of ik naar huis mag. Ik ruim mijn spullen op en denk maar een ding, op naar mama. Mama’s zijn de beste om bij te zijn in dit soort situaties. Zij is ook degene die me weer rustig krijgt.
Ondertussen geeft de donor aan dat het afbreken van deze poging en opnieuw beginnen een optie is. Jeetje, dat is heftig! Dat betekent dat zij 6 weken lang voor niets iedere dag heel veel pijn gehad heeft en ontzettend moe is geweest en over andere bijwerkingen nog niet te spreken. Onbeschrijfelijk wat voor lieve schat ze is, ze geeft aan dat ze zelf zou kiezen voor afbreken en overnieuw beginnen. Wow, Wijnand en ik willen daar eerst niet aan, ons gevoel zegt dat we de donor dat echt niet aan kunnen doen. We wikken en wegen een paar uur en leggen gevoel, verstand en de woorden van de donor naast elkaar. Tot in mij op komt wat we gedaan zouden hebben als ik zelf maar 2 follikels had. Dan waren we gestopt en opnieuw begonnen en aangezien de donor aangeeft daar ook achter te staan geven we dit aan de arts door als ze mij belt. De arts legt uit wat de situatie is en vraagt naar wat wij eventueel zouden willen. Ze overlegt daarna met de gynaecoloog en begin van de middag is de kogel door de kerk. We stoppen en nemen de gok op een nieuwe poging, de kans dat deze dezelfde resultaten geeft is zeker aanwezig maar de donor, Wijnand, de gynaecoloog en ik zijn het erover eens: we zetten de schouders er opnieuw onder en hopen op een beter resultaat.