Geduld 2

/1 Reactie/in /door

Geduld, geduld, geduld. Wat een rotwoord. Het blijft echt lastig om telkens maar weer geduld te hebben. Eerst moesten we geduld hebben toen we besloten te gaan voor het krijgen van een gezinnetje, daar kwam de kanker met z’n behandeling tussendoor. Toen dat eenmaal klaar was viel het mij enorm tegen hoeveel geduld ik moest hebben en hoe hard ik moest vechten om weer enigszins normaal te functioneren. Dat ik nooit meer, in mijn ogen, normaal zal functioneren moet ik gaan accepteren en daar ben ik hard mee aan het werk. Ook dat vraagt veel geduld. Waarom is er niet een knopje met ‘acceptatie’ dat je aan kunt zetten? Waarom werkt dat brein zo ontzettend ingewikkeld? Terwijl ik weet dat acceptatie de enige manier is om blij te kunnen zijn met je leven ook al is het niet perfect.
Geduld kwam ook weer om de hoek kijken toen ik na de behandeling eerst weer geopereerd moest worden voor de borstreconstructie. En de bijbehorende revalidatietijd. En toen na 2 jaar konden we eindelijk starten met het proces van de terugplaatsing van ons eigen embryo. Dit proces duurde in totaal zo’n 8 maanden vol momenten van geduld. En nu zijn we alweer 7 maanden bezig met de eiceldonatie. Gisteren een nieuwe afspraak gemaakt met de gynaecoloog, helaas kan dit pas op z’n vroegst op 1 juni. Dus wij houden onze adem weer even in en gaan dat doen waar ik ondertussen steeds minder goed in ben geworden, geduld hebben.

‘Je hebt me laten schrikken meisje’

/1 Reactie/in /door

‘Je hebt me laten schrikken meisje, het is niet goed’ zijn de woorden die ik precies 3 jaar geleden als eerste te horen kreeg toen ik het kamertje van mijn lieve chirurg binnen liep. Ik had nog niet de kans om te gaan zitten, blijkbaar zat het ook haar erg hoog. Eerst even zitten hoor, ik weet nog goed dat ik dat dacht. ‘Dus dat betekent..?’ ‘Je hebt borstkanker, je gaat een zware tijd tegemoet’. Wat ik zo heerlijk vind aan mijn chirurg is dat ze zo eerlijk en hoppa meteen to the point is. Wijnand was flink overstuur, ik wilde graag horen wat de chirurg te vertellen had en reageerde daardoor misschien niet zo aardig. Stop met huilen, dat kan later nog wel, nu wil ik weten hoe het ervoor staat. Het stond er niet zo tof voor ik hoorde woorden als operaties, chemo, bestraling, ivf, woorden waar je niet blij van wordt als ze over jou of iemand waar je van houdt gaan. Na een kwartiertje doorspreken wat de verwachte behandeling zal gaan worden hebben we het over spoed-ivf, we zijn er direct over uit dat we daar voor gaan. Na dit korte maar krachtige gesprek moet ik direct door naar de afdeling opname zodat mijn eerste operatie al gepland en voorbereid kan worden. Wow, daar zit je dan.. Ondertussen zie ik dat mama al tig keer gebeld heeft en dat de vriendinnenapp roodgloeiend staat. Blijkbaar zijn we toch al veel langer in het ziekenhuis dan we zelf in de gaten hebben. Ik bel mama terug terwijl ik zit te wachten bij de opnamebalie. ‘Mam, ik bel je zo terug, het duurt allemaal wat langer’. ‘Is het goed of fout Daniëlle? Zeg dat even!’ ‘Het is niet goed mam, ik kom als ik hier klaar ben meteen bij je’. Mijn vriendinnen besluit ik nog niets te zeggen, eerst moet mijn familie op de hoogte zijn. De eerste operatie staat over 6 dagen gepland, daar gaan we dan. Het begin van 6 maanden ivf, chemo, operaties en heel veel pijn. Het begin van 3 jaar lang knokken voor herstel en een gezin. Maar zeker ook het begin van heel veel liefde en warmte om me heen, weten dat je de goede mensen om je heen hebt.

Drie jaar geleden

/1 Reactie/in /door

Vandaag is het precies drie jaar geleden. Drie jaar geleden dat ik wakker werd op 1 april, geknuffeld werd door Wijnand en belande in een leven die mij nog iedere dag pijn doet.
Wijnand had de avond ervoor al een knobbel in mijn borst gevoeld maar wilde me niet mijn nachtrust afnemen. Vandaar de veel te vroege knuffel op zondagochtend. ‘Wat heb je hier?’ Vroeg hij. Vanaf dat moment wist ik dat het fout zat. Belde mijn moeder en kon niet anders dan afwachten tot het de volgende dag zou worden.
De dag erna durfde ik de huisarts bijna niet te bellen, want wat er ging gebeuren wilde ik niet! Ik vertelde op mijn werk dat ik me ongerust maakte en belde met lood in mijn schoenen de huisarts. Of ik die middag kon komen? Een lange dag stond me te wachten, tot ik gebeld werd door de assistente of ik direct al kon komen. Gelukkig vingen mijn lieve collega’s mijn werk op en kon ik direct gaan.
Het moment dat de huisarts zei dat ze niet kon garanderen dat het niets was staat in mijn geheugen gegrift. De mama-sneldiagnostiek werd aangeraden maar ik mocht ook rustig aan doen en rond mijn menstruatie terug komen om te kijken of het veranderd zou zijn. De mama-sneldiagnostiek gooit je automatisch in een sneltreinvaart, toch koos ik daarvoor.
Drie dagen later stond een vrouw met ehm bijzondere kleuren in d’r korte haar heel erg haar best te doen mij ‘gerust te stellen’ tijdens het maken van de mammografie. ‘Je moeder heeft ook op jonge leeftijd borstkanker gehad begreep ik uit je dossier?’ Terug in de wachtkamer kreeg ik vrij snel te horen dat ik ook een echo moest laten maken. Werd allerhartelijkst ontvangen door een chagrijnige man die zichtbaar geen zin had in weer zo’n jong ding met een cyste die denkt dat dit levensbedrijgend is. Dat deze man ineens veranderde in een lieve meelevende man was geen goed nieuws. ‘Dit ziet er ernstiger uit dan ik dacht, ik wil je vanmiddag weerzien voor een biopsie’, Shit!!