HIEP HIEP. ….
Hiep hiep hoera! Vandaag is het de verjaardag van Wijnand. Gefeliciteerd lief! Voor mij sinds 3 jaar een dag van blijheid maar ook van verdriet, angst en pijn. 3 jaar geleden kreeg ik op 21 mei namelijk de eerste chemo. Een dag die ik nooit meer zal vergeten. Door de EMDR die ik gevolgd heb krijg ik dit jaar voor het eerst geen hele nare gevoelens en word ik niet misselijk bij de gedachte eraan alleen al. Wel vind ik het fijn er even bij stil te staan. Het is nogal een ding namelijk. Vanaf het moment dat ik het woord kanker hoorde wist ik dat het ging komen, maar toch.. de dag dat ik zelf de auto in stap en het ziekenhuis in loop om mezelf aan te laten sluiten op een infuus waarvan ik weet dat ik heel ziek ga worden, dat is een bizar moment. Het begon al de avond ervoor, bij het innemen van de medicatie ter voorbereiding. Ik wil het niet, maar het moet. Ieder stapje dat ik dichter bij het infuus kom is moeilijker. Als het infuus loopt ben ik bang voor wat komen gaat. Op dat moment gaat het nog goed, word wat moe en wat misselijk maar het gaat best goed. Als we het ziekenhuis uit zijn geeft mama me thuis wat eten en ze neemt me mee voor een kleine wandeling door het dorp. Terwijl zij nog even naar de hema moet voel ik me plotseling geslagen door een enorme misselijkheid en ik kan bijna niet meer op m’n benen staan. Ik wacht buiten op een bankje en daarna strompelen we samen naar huis. Ik ga naar bed.. om er vervolgens met veel pijn en moeite de komende dagen af en toe uit te komen om in de hangmat verder te slapen en met tegenzin een hapje te eten. Wetende dat het de komende maanden zo zal blijven en alleen maar erger zal worden. Maar het is voor een goed doel, de kanker verslaan! En dat heb ik gedaan, fuck de kanker! En bedankt kanker, voor dat je me een sterker persoon hebt gemaakt, dat je me hebt gebracht wat ik nu heb.