Testangst

Het is weer bijna zover, de datum van testen komt steeds dichterbij. Vreselijk vind ik het. De afgelopen 1,5 week voelden over het algemeen enorm goed. Daardoor heb ik nu, nog erger dan alle andere keren, weer testangst. Wat als het weer een negatieve test is? Dit hele proces is naast lichamelijk ook psychisch zo enorm zwaar. Had van te voren nooit kunnen bedenken dat ik angst zou ontwikkelen voor testen. Je zult denken dat je het gewoon het liefst zo snel mogelijk wilt weten. Op internet zie je hordes meiden die het liefst op wachtdag 8 of 9 al testen. Mij niet meer gezien, dit deed ik de terugplaatsingsronde van onze eigen embryo. Verschrikkelijk, al die negatieve testen die al dan niet veel te vroeg gedaan zijn. Enorm onzeker word je daarvan. En het ergst zijn de testen waarbij je een streepje moet aflezen, is het nu wel of geen streepje? Natuurlijk tot nu toe altijd omo wit, maar dan toch alsnog ergens de twijfel of dat wat je na 10 minuten turen, in verschillend licht natuurlijk, niet toch een streepje is. En dan doorsturen naar de donor en vriendinnen met ook ieder weer een eigen visie op het wel of niet streepje. Van hoop naar teleurstelling van blijheid naar verdriet. Sinds de vorige terugplaatsing ben ik niet alleen gestopt met te vroeg testen maar ook met het testen met niet digitale tests.
Voorlopig hoop ik op binnenkort die laatste test, natuurlijk met zwanger erop. De hoop en het vertrouwen daarop is nu groter dan ooit, maar ook het besef van de grote kans op teleurstelling en weer opnieuw dat grote verdriet is duidelijk aanwezig.
Gelukkig mag ik van de huisarts naast een thuistest ook weer bloedonderzoek laten doen. Misschien laat ik de thuistest deze keer wel helemaal achterwege en wacht ik het bloedonderzoek af. Spannend, spannend, spannend!

Onzekerheid

Ben ik nou al sinds vrijdag misselijk of zit het tussen m’n oren, is het overgeven een goed teken of was stress en drukte daarvan de oorzaak, heb ik pijn in mijn onderrug door de innesteling of heb ik gewoon een verkeerde houding gehad? Allemaal onzekerheden die bij dit hele proces horen. Ik mag bijna blij zijn dat ik geen borsten meer heb, dat scheelt alweer een onzekerheid. Hoewel, nu is er de onzekerheid of ik het wel of niet toch zou voelen, ondanks de siliconen. Zijn het de utrogestan en de progynova die mijn lichaam op z’n kop zetten of is het het begin van een kindje? Voel ik me anders door een zwangerschap of zijn het de hormonen die ik gebruik die me anders laten voelen?
Zo maar een aantal dingen die minimaal 10x per dag door mijn hoofd schieten en waar ik Wijnand minstens zo vaak mee ‘lastig val’. ‘Ik weet het niet, ik hoop het’ is dan zijn antwoord. En hoe frustrerend, ook iedere keer mijn eigen antwoord. Voor iemand die vaak blind op haar gevoel kan vertrouwen is dit een van de zwaarste dingen van het hele proces. Wat is echt en wat komt door de hormonen of zit in mijn hoofd? Het ene moment weet ik het zeker: ‘als ik nu niet zwanger ben vreet ik mijn schoen op’. Het andere moment weet ik het zeker: ‘het is weer niet gelukt’. En dat nu voor de 4e keer. Soms moet ik huilen door m’n eigen onzekerheid, soms kan ik mezelf goede moed inpraten. Meer dan afwachten kunnen we helaas weer niet doen. Dat het vaak een slopend, slingerend, onzeker makend, hoopgevend, bijzonder proces is moge duidelijk zijn.