/in /door

Vanuit onze hotelkamer met een prachtig uitzicht over Parijs toch een blog. Het is fijn om hier te zijn, maar toch laat het me niet los dat ik al uitgerekend had dat ik 10 weken zwanger zou zijn in Parijs. Mede door de vermoeidheid zijn de afgelopen week alweer heel wat traantjes gevallen. Afgelopen donderdag bijvoorbeeld, samen met onze leerlingen naar de schouwburg. Een prachtige dansvoorstelling gezien, waarvan een stuk me maar niet los wil laten. Een prachtige danseres danste de sterren van de hemel en wilde graag vooruit. Ze werd tientallen keren door anderen onderuitgehaald of weer terug gezet waar ze vandaan kwam. Ze bleef vechten terwijl op het scherm achter haar geprojecteerd werd dat mensen over haar heen sprongen, die wel door konden. Eerst een paar, later steeds meer en meer en meer. Ondertussen bleef ze terug ‘vallen’ en doorvechten. Tot ze niet meer kon en een van de over haar heen springende mensen haar een hand aanbood.
De tranen rolden over m’n wangen, wanhopig pogingen doen het te laten stoppen en vooral niet aan m’n leerlingen te laten merken. Dit stuk liet precies zien hoe ik me voel, sterker nog, het leek gemaakt te zijn over mij. De beelden blijven maar afspelen in mijn hoofd, het blijft me raken. Maar ook dat de danseres het uiteindelijk haalt met wat hulp. Mijn helpende hand is er gelukkig al een tijd, nu maar hopen dat het me ook lukt met deze helpende hand te komen waar ik wil zijn.

Stilte

/in /door

Een hele tijd stilte op de blog. Niet voor niets. Half november konden we ons geluk niet op, eindelijk was hij daar, een positieve test en nog een en nog een en nog een. Intens gelukkig, ergens nog niet kunnen geloven dat het echt zo is. Maar zwevend en verdoofd van geluk. Wij worden papa en mama, eindelijk mogen wij dat geluk ook ervaren. Geen 100.000 woorden kunnen uitdrukken hoe je je voelt bij positieve testen na een proces van kanker, onvruchtbaarheid, ivf, eiceldonatie. Een moment waarvan je niet meer durft te dromen dat hij ooit nog komt, dat alle pijn en het mega hard knokken en alle verschrikkelijke gevoelens niet voor niets zijn geweest.
Maar toen ineens, bij de eerste echo die mega harde klap, die ik nog steeds niet kan beseffen. Er was niets te zien, niets. Hoe kan dit? Waarom wij? Waarom? Van écht de gelukkigste mensen op aarde naar de meest verdrietige en teneergeslagen mensen op aarde. We hebben de afgelopen jaren alleen verdriet meegemaakt, maar ik wist niet dat het nog erger kon. Al 1.5 week loop ik rond als een zombie en ik kan me niet voorstellen dat ik ooit nog kan lachen. Wat een vreselijk gevoel. Er groeide een kindje in mij, waarvoor ik de allerbeste, trotste, liefste moeder wilde zijn. Waarvoor ik Wijnand al als allerbeste, trotste, liefste vader zag.