Archief van jaar: 2016

Liggend met een aantal naalden in m’n buik en benen, een warmtelamp op m’n buik en kruiken bij m’n voeten, bedenk ik me dat het misschien weer eens tijd is om een blog te schrijven. Je raadt het al, ik lig in de behandelkamer van de acupuncturist. Iedere week ga ik hier heen. Met hopelijk een warmere baarmoeder als gevolg. Een fijn huisje voor ons kindje.
Al jaren hoor ik van verschillende alternatieve geneeskundigen dat mijn lichaam op standje ‘overleven’ staat. Er is zoveel waar het tegen moet vechten en het doet ook al jaren ontzettend zijn best om mij overeind te houden. Na de 2e miskraam was dit voor mij reden om eens wat terug te doen en mijn lichaam een handje te helpen.
Sinds ik van de orthomoleculair therapeut extra b12 krijg voel ik me een ander mens. Veel klachten verdwenen bijna als sneeuw voor de zon. Ook hebben we het baarmoederslijmvlies een handje kunnen helpen en was het de vorige keer een keurige 7 mm.
Toch bleek dit nog niet genoeg hulp te zijn geweest. Daarom heb ik nu ook de stap naar de acupunctuur en osteopathie gezet. De acupunctuur gaat me helpen de baarmoeder op te warmen.
Naar de ostheopaat ga ik morgen voor de tweede keer. De eerste keer vond ik het vooral bijzonder dat hij dezelfde conclusies trok als de orthomoleculair therapeut. Daarnaast gaf hij aan dat ik histamine intolerant ben. Ook dit was niet nieuw voor me. Ik heb al lang het gevoel gehad dat mijn afweersysteem een rol speelt bij de miskramen. In hoeverre dat met de histamine te maken heeft weet ik nog niet, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat we op de goede weg zitten. Ook op gluten reageer ik niet goed. Dat is ook niet nieuw voor me, uit mezelf liet ik brood vaak al staan en ik ontdekte dat ik beter reageer op alternatieven zoals speltbrood. Het dieetlijstje dat hoort bij histamine is geen lijst waar ik vrolijk van word. Ik blijk veel van de ‘verboden’ etenswaar dagelijks op het menu te hebben staan. En ik maar denken dat ik best gezond bezig was.
De komende weken gaan we mezelf, de acupuncturist en de ostheopaat de tijd geven om daadwerkelijk verbetering door te voeren. Ik wacht het, met toch wel wat spanning, af en hoop met alles wat ik heb dat dit voor ons de toekomst brengt waar we zo naar verlangen.

Regelmatig kom ik nieuwe mensen tegen, nieuwe mensen die vragen naar wat ik doe. Vervolgens de vraag hoeveel ik werk. Soms kies ik ervoor 4 dagen in de week te zeggen, dit is tenslotte ook zo. Meestal komt dan op de een of andere manier ook ter sprake dat ik 50 tot 60 % afgekeurd ben. Natuurlijk willen mensen dan ook weten waarom. Dan vertel ik een klein deel van mijn borstkankerverhaal waar logisch allerlei vragen over komen. ‘Jeetje, maar je bent toch nog heel jong?’ ‘Heb je ook chemo gehad?’ ‘Je zult wel een zware periode hebben gehad?’ ‘Zit het in de familie?’ ‘Wist je dat niet van te voren’? En daarna komt dan altijd (serieus!) de volgende vraag hakkelend naar voren: ‘Hoe zit dat dan met ehh..? ‘Heb je kinderen…? Ehh ik bedoel je zult wel een kinderwens…? Door de chemo gaat toch je ehh..?’ Heel soms als ik ik een vervelende bui ben of als ik het daar niet met diegene over wil hebben laat ik de ander wat hakkelen en stoten over de vraag die hij/zij nou eigenlijk wil stellen. Als de vraag er dan uit komt ‘Hoe zit het met het krijgen van kinderen, want dat zul je wel niet meer kunnen?’ Antwoord ik, ‘nee, dat klopt.’
Veel vaker, bijna altijd, ben ik open en eerlijk. Het klopt dat ik geen kinderen meer kan krjgen van mezelf. Door de chemo zijn al mijn eicellen vernietigd, ja het is vreselijk spul, die chemo. Dat aan de ene kant je leven redt maar aan de andere kant je leven om zeep helpt. En naast de borstkanker had ik ook nog eens een heel grote kans, geschreven staat 80% maar de artsen zeggen 100%, op eierstokkanker. The silent ladykiller. Dus ik had geen andere keus dan deze zo snel mogelijk te verwijderen. Degene die me de vraag stelde is nu vaak nog meelevender en vraagt door ‘maar hoe moet het dan verder?’ Gelukkig kan ik dan het goede nieuws vertellen. Dat we een ontzettend lieve donor hebben die keihard voor ons heeft geknokt om ons gelukkig te laten worden met een gezinnetje. De meeste monden vallen dan open, niet van verbazing maar van bewondering.
Waarom ik dit schrijf? Om verschillende redenen. Als ik familie, vrienden of collega’s vertel dat ik regelmatig ‘uit het niets’ gevraagd word naar m’n kinderwens als het alleen maar gaat over de borstkanker, kunnen ze mij vaak moeilijk geloven. En al helemaal als dit gebeurt bij onbekenden. Een paar dagen geleden gebeurde het echter weer en besloot ik deze blog te schrijven. Niet omdat ik het onprettig vind dat mensen er naar vragen. Vaak kan ik het juist waarderen, de eerlijkheid van mensen over de vragen die bij hen opkomen als borstkanker bij een jonge meid ter sprake komt. Het is ook een reminder voor mezelf, vaak vinden mensen het prettiger op de man af eerlijke vragen te krijgen dan speculaties. Want eerlijk is eerlijk, dezelfde mensen hadden ook kunnen gaan speculeren en het vervolgens thuis met man/vrouw/vrienden kunnen bespreken zonder de waarheid te weten. Maar boven alles ben ik graag eerlijk over mijn verhaal en hoop ik dat er ooit iemand zal zijn die door ons verhaal geïnspireerd wordt en er ook voor gaat kiezen om donor te worden. Eiceldonor of bloeddonor (de mensen waar ik afhankelijk van ben geweest), maar dit gaat ook over andere donoren. Iemand anders gelukkig maken, beter maken, laten overleven.

Live vanaf de boulevard in Zandvoort. Aan het genieten van het prachtige nieuws dat we vanochtend kregen: 12 prachtige embryo’s ♡
Dat was wel een gezellig middagje uitwaaien waard na alle spanningen de afgelopen weken. Nu afwachten hoeveel er ingevroren worden, dat horen we volgende week via de post.

Morgen is het zover! Na een flinke tijd hormonen spuiten door onze fantastische donor is de “oogsttijd” aangebroken. Hoewel we er nu veel beter voor staan dan voor de 2e IVF behandeling, blijft het super super spannend.

Genoeg gegroeide follikels, maar wat zit er in? Hoe is de kwaliteit van de eicellen, hoeveel worden er bevrucht, hoeveel gaan er na bevruchting door delen, hoeveel cryo’s zijn geschikt om in te vriezen? Allemaal vragen waar we de komende dagen antwoord op krijgen. We hopen heel erg op een mooie score, maar helaas kun je daar niets van zeggen. Ervaringen van anderen op internet slingeren echt ALLE kanten op. Mooie verhalen van 10 follikels, 9 eicellen, 9 bevrucht, 9 cryo’s.

Maar ook rampscenario’s van 14 follikels, 12 eicellen, 12 bevrucht en geen enkele cryo. Stiekem durven we een beetje te hopen op een prachtresultaat, maar altijd loert de “wat als” om de hoek. Wat als de follikels allemaal leeg blijken te zijn? Wat als ze überhaupt niet gegroeid zijn? Wat als de punctie volledig mislukt? Je probeert jezelf te beschermen voor wat komen gaat en de opluchting zal alleen maar groter zijn als het uiteindelijk, voor 1 keer eens een keer WEL gaat zoals het hoort.

De afgelopen jaren hebben we ontzettend veel bezoekjes gebracht aan verschillende ziekenhuizen. Als ik alle autokilometers snel optel, kom ik aan een goede 2200 km. Dat is van Winterswijk naar de hoofdstad van IJsland, Reykjavik.

Een tocht die niet mogelijk is overigens. Je kunt rijden wat je wilt met een auto, maar het zal je niet lukken. Je hebt hulp nodig van een veerboot, anders zul je Reykjavik nooit bereiken. Ooit hoop ik daar nog een leuke vakantie te vieren, misschien wel met onze toekomstige kinderen.

Want ook al lijkt onze reis naar een gezin ook onmogelijk en eindeloos, gelukkig hebben we een fantastische veerboot waar we ontzettend trots op zijn.

De afgelopen periode met de miskraam en mijn oververmoeidheidsklachten waren loodzwaar. Gelukkig voel ik me na een overheerlijke vakantie op Malta weer de oude. Ik kan weer denken en mijn lichaam functioneert ook weer zonder al te veel pijn en moeheid. We hebben ons op Malta voorgenomen vaker aan onszelf te denken en vaker tot rust te komen met leuke dingen. Ben er achter gekomen dat alles van de afgelopen jaren me behoorlijk uitgeput heeft en ik nu op het punt ben gekomen dat ik voorzichtig met mezelf om moet gaan. Dus dat heb ik mezelf beloofd. Nog beter luisteren naar m’n lichaam dus, of beter gezegd er beter naar handelen want daar ligt het grootste probleem. Accepteren dat ik niet altijd maar kan vallen en direct weer opstaan, soms moet je even blijven liggen om weer goed op te kunnen staan en daarna minder snel weer te vallen. De gedachten zijn er, nu nog ernaar handelen.
Er zit weer veel positieve energie in m’n lijf. Onze lieve donor is inmiddels alweer een paar dagen aan het spuiten. Het gaat op en af moeizaam. Ze heeft al een paar keer veel pijn gehad, wat mij door merg en been gaat. Het doet mij ook pijn als zij pijn heeft. Maar wat een schat dat ze doorzet, voor ons. Als iemand een heldin genoemd mag worden dan is zij het ♡. Over een paar dagen mag ook ik weer beginnen met de hormonen. Ik kijk er naar uit want de afgelopen dagen zijn de opvliegers vrij heftig en vaak. Komt vooral de nachtrust niet zo ten goede.
Vanmiddag krijg ik de uitslagen van de orthomoleculair therapeut en krijg ik het definitieve plan van aanpak. Ik ben heel benieuwd. Sowieso erg blij dat ik naar haar toe ben gegaan.
Ook heb ik deze week de uitslag van het biopt gehad. De gynaecoloog maakte het wel erg spannend, hij begon met de woorden:’het is maar goed dat we even een biopt hebben genomen’. Trillende handjes en een mega hartslag. ‘Er zaten toch nog wat resten van een zwangerschap’. Haha oh, nou dat is geen wereldramp. Ik dacht even dat hij ging zeggen dat er iets kwaadaardigs zat. Maar gelukkig is daar dus niets bijzonders uitgekomen. De weg was vrij voor weer een nieuwe zwangerschap en hij blijft zeggen dat hij hoopt dat ik de volgende keer bij hem kom voor zwagerschapscontrole. Iets wat hij na ieder consult zegt. Wij hopen natuurlijk met hem mee!