Een stukje meer geluk

Afgelopen donderdag voor de 5e keer een terugplaatsing gehad. De eerste keer van ons eigen embryo en nu 4 keer van onze lieve donor. Het baarmoederslijmvlies was 6.3 mm, beter dan de vorige keer. Maar wat ik al die tijd al van de deskundigen hoor ben ik nu eindelijk gaan geloven: het bms zegt lang niet alles, de kwaliteit van de embryo is veel belangrijker. Het zijn weer mega spannende weken. Ik merk wel dat ik er nu minder mee bezig ben dan hiervoor. Ik heb ervaren dat de ergste spanning pas komt na die positieve test. Naast het leven op een roze of blauwe wolk blijft iedere dag door je hoofd spoken, als het maar goed gaat! Waardoor die eerste twee wachtweken wat minder belangrijk lijken te zijn geworden. Toch zit de hele dag onze grootste wens in m’n hoofd. Laat het a.u.b. weer innestelen en laat m’n lichaam nu wel verdraagzaam zijn voor een hele kleine uk.
De donor is weer aanwezig geweest bij de terugplaatsing die weer gedaan werd door onze eigen arts. De vorige keer een succesvol team, hopelijk brengt het deze keer hetzelfde en liefst een stukje meer geluk.

Vruchtbaar en gelukkig 2016!

1 januari 2016, 29 jaar geworden. Vreselijk vind ik het. Niet om, bij velen een geliefde uitspraak heb ik gemerkt, het ‘getalletje’. Weer een jaar voorbij waarin we keihard geknokt hebben, geknokt voor een gezinnetje, geknokt voor mijn gezondheid, geknokt voor onze toekomst. Met mijn gezondheid gaat het prima, hoewel er echt nog een heftige ingreep te wachten staat en de nog heftigere keus wanneer het tijd is voor die ingreep. Liefst zo snel mogelijk, zodat de ‘silent ladykiller’ geen kans krijgt bij mij toe te slaan. Moet dat in 2016 gaan gebeuren? Ik weet het niet, we hebben ooit besloten eerst voor een gezinnetje te gaan. Maar nu ‘dat getalletje’ maar oploopt begint het nu nog kleine bommetje toch wel steeds een klein beetje harder te tikken. De statistieken zeggen dat ik nu nog 6 jaar de tijd heb, maar volgens dezelfde statistieken had ik nu eigenlijk nog geen borstkanker moeten hebben gehad.
2015 was ook weer een jaar van knokken voor m’n revalidatie, vooral op werkgebied. Wat ben ik blij en langzaamaan ook een klein beetje trots, dat ik me terug heb weten te vechten naar 50% werken. Het heeft even geduurd en vooral mentaal was het hard te moeten accepteren dat ik als twintiger voor 50 tot 60% afgekeurd ben. Het was een zwaar proces om te accepteren, maar wat geeft het een rust dat ik dit schooljaar in ieder geval mag blijven werken op het niveau waar ik nu op zit. In 2016 dus even niet meer knokken voor herstel op het werk, het is goed zo.
En dan het knokken voor ons gezinnetje, het afgelopen jaar kende veel diepe dalen. Wetende dat deze er nog meer zullen komen voordat ons gezinnetje compleet is. Diep diep verdriet, niet alleen voor ons maar ook de liefste mensen om ons heen zijn erg geraakt door het proces waar we in zitten hebben we gemerkt. Als ik voor iedere 100 keer dat ons is gezegd dat het ons zo ontzettend gegund is en dat het zo oneerlijk is, een kindje zou mogen krijgen, dan was ons gezin nu meer dan prachtig compleet!
In 2016 gaan we door, door met positief zijn, door met wensen, door met vechten, door met hopen! Hopelijk is 2016 het jaar waarin ik blijvend zwanger word. Gelukkig heeft facebook al een mooie voorspelling gedaan en zoals iedereen weet: facebook liegt niet ;)!