Hallo mezelf!

/1 Reactie/in /door

Vorige week dacht ik ineens, oh hallo mezelf! Lang niet gezien. Voor het eerst sinds lange tijd zonder invloed van de hormonen. God wat is dat even fijn! Tegen Wijnand zei ik vol verbazing, ik voel me eindelijk weer mezelf en ben eigenlijk best leuk. Door de hormonen had ik vaak last van mezelf. Begon te geloven dat ik door alles gewoon niet meer zo vrolijk was. Probeerde zeker wel mijn best te doen maar het gebeurde regelmatig dat ik mezelf maar een chagrijnig oude zeur vond. Dan hoefde ik dat nog niet eens te doen, maar het voelde van binnen vaak zo. Maar wat hebben we het de afgelopen anderhalve week weer fijn gehad samen. Een top carnaval waarbij ik me oprecht gelukkig voelde ondanks de negatieve test, heel veel lol en knuffels met Wijnand, mezelf weer leuk kunnen vinden, met plezier dingen doen, heerlijk! Even extra van genieten de komende weken want daarna gaan we weer door. Door met de voorbereidingen voor de 5e terugplaatsing. Gisteren gesprek gehad met de gynaecologe in Utrecht. Doordat ik vanaf vrijdag geen cyclus meer heb hoef ik niet meer aan de pil en hoef ik niet meer te spuiten met decapeptyl, halleluja!! De voorbereidingen zullen ineens 2 weken minder lang duren en ik hoef alleen de progynova en utrogestan. Dat wordt een makkie dit keer. Ook hebben ze een nieuw protocol. Embryo’s worden op dag 4 ontdooid en pas op dag 5 teruggeplaatst, mits ze goed zijn doorgegroeid. Hiermee voorkom je terugplaatsingen die toch al kansloos waren. Maakt het wel extra spannend die dag, afwachten wat ons embryo gaat doen. Voorheen ontdooiden ze op dag 4 en werd de embryo diezelfde dag teruggeplaatst. Vaak niet wetende of hij wel of niet aan het groeien is. Hopelijk voel ik me na de operatie snel weer fit genoeg om weer te beginnen met de hormonen.

Nog twee weken en een dag…

/in /door

Afgelopen weekend na de negatieve test extra genoten van de carnaval. Op de een of andere manier was het even extra fijn om m’n gedachten uit te zetten en alleen maar te genieten van het moment, m’n vrienden, de muziek en gezelligheid. Tuurlijk heb ik het er ook met mensen over gehad maar gelukkig kon ik me daarna weer richten op het feest. Dinsdag na de carnaval hadden we om 3u een afspraak bij de gynaecoloog. Hij legde uit hoe de operatie gedaan gaat worden. In principe krijg ik een snee boven m’n navel en drie sneetjes op de bikinilijn waar ze met hulpstukken naar binnen gaan. Met een kijkoperatie gaan ze de eileiders en eierstokken verwijderen. Als dat lukt tenminste. Het kan gebeuren dat er toch een grotere snee gemaakt moet worden. De gynaecoloog begon over een nacht blijven. Huh? Overal hoor en lees ik dat het een dagopname is. Ik reageerde verbaasd en terughoudend; dat wil ik absoluut niet, ik wil zo snel mogelijk naar huis. In het ziekenhuis doet alles veel meer pijn en voel je je veel naarder. Thuis is het toch veel fijner. De gynaecoloog schreef op: dagbehandeling, wil zo snel mogelijk naar huis. Top! Als dat maar duidelijk is. Hij drukte me wel op het hart dat ik niet stoer mocht gaan lopen doen, ondanks dat ik in zijn woorden een ‘stoer ding’ was haha. We zullen zien. Hij waarschuwde nog vooral rekening te houden met het feit dat het psychisch weer een zware operatie is. En dat ik zeker twee weken thuis moet blijven, ook als ik denk dat het goed gaat. Bij de assistente kreeg ik direct een datum, 26 februari is de dag. Daarna door naar opname en anesthesie. Bij anesthesie besproken dat de narcose de reden is dat ik tegen de operatie op zie. Vooral het wakker worden daar heb ik nare ervaringen mee. Het besef dat je in het ziekenhuis ligt, dat er heel wat met je gebeurd is, dat je mensen hoort praten maar je niet goed kunt reageren. Het gevoel dat je mama wilt en dat je naar huis wilt, nu. Die gevoelens vind ik naar. De anesthesiste geeft aan dat ik het slaaptabletje niet ga krijgen, in de hoop dat ik minder suf en naar wakker word. Wat fijn! De vorige keren werd ik gedwongen deze slaaptablet wel te nemen. Ook krijg ik net als de vorige twee operaties weer medicatie tegen misselijkheid. De eerste operatie heb ik de hele avond overgegeven, de medicatie heeft de operaties daarna voorkomen dat ik moest overgeven. De eerste voorbereidingen zijn dus getroffen. Nog 2 weken en 1 dag en dan is het zover.

Weg met die tijdbom

/in /door

Het is vrijdagochtend en ik lig nog lekker in bed, te wachten op een telefoontje van mijn behandelend chirurg. Vorige maand schreef ik al over mijn tikkende tijdbom, de eierstokken. De specialist op BRCA1 in Nijmegen garandeerde me 4 jaar geleden: de vraag is niet of je eierstokkanker krijgt maar wanneer.. slik. The silent ladykiller. Als het ontdekt wordt is de kans heel erg groot dat je er aan overlijdt. Begin januari was ik bij mijn chirurg en zij voelde aan dat onder mijn strijd voor het krijgen van een gezin de angst zit dat ik al vroeg mijn gezin moet achter laten.
Het telefoontje kwam er net tussendoor, de chirurg wist al waarvoor ik belde en had daarom haar collega, de gynaecoloog die ik inmiddels ook goed ken, al gebeld. Hij heeft beloofd me met spoed in te plannen en hij gaat samen met zijn collega mijn eierstokken verwijderen. Wow, mega spannend!! Al vier jaar zie ik giga op tegen deze operatie en heb ik mijn best gedaan mezelf voor te praten dat ik echt niet bang hoef te zijn voor eierstokkanker en de eierstokken er voor mijn 35e niet uit zouden hoeven en dat ik voorlopig echt nog niet onder narcose hoef. En nu is het dan toch zover. Ze hebben al jaren geen functie meer, ben al jaren in de blijvende overgang en al jaren begint mijn hart bij iedere inwendige echo toch wat harder te kloppen tot er verteld wordt dat mijn eierstokken er rustig uit zien. Niet dat dat een garantie is, eierstokkanker is meestal pas te zien als het al te laat is. Daarvoor kan het er ook rustig zitten en op een echo niets van zichzelf laten zien.
Waarom ik na de vorige afspraak niet direct ja heb gezegd tegen deze operatie is omdat we al bezig waren met spuiten voor de 4e terugplaatsing van de donor. Gisteren hebben we weer een heel verdrietige zwangerschapstest gedaan. Ik voelde het al aan komen maar toch is er altijd hoop, hoop dat je gevoel verkeerd zit, hoop dat je lichaam de verkeerde signalen uitzend, hoop dat je toch zwanger bent. Ik voelde me niet zoals de vorige keer. Ook al voel je het aankomen, toch is het iedere keer weer een klap! Er zijn geen woorden die kunnen omschrijven hoeveel verdriet het ons doet. Hoe moedeloos we ervan worden maar ook hoe groot de kracht uiteindelijk iedere keer weer wordt om door te gaan. Waar die kracht iedere keer vandaan komt weet ik niet, maar het is er, samen met het verdriet. Ze gaan hand in hand en misschien maakt dat dat het elkaar versterkt. De rest van de wereld gaat door terwijl wij iedere keer weer teruggeworpen worden, terug in onze realiteit. Zo voelt het nu ook, teruggeworpen naar de realiteit van de kanker. De kanker die me gaat inhalen als ik niets doe. De kanker die alle strijd nutteloos zal maken. Met het verwijderen van de eierstokken ban je dat helaas niet 100% uit, er is altijd nog dat risico op uitzaaiingen of zelfs opnieuw borstkanker of toch eierstokkanker, maar dan heb ik in ieder geval alles eraan gedaan dat tegen te gaan. En dan kan ik 1000% open staan voor een gezin, zonder grote angst voor het achter moeten laten van dat gezin. Dus voor nu even de terugplaatsing van onze laatste embryo op pauze en dit proces in.