Dikke vette streep onder kankerzorgen

/1 Reactie/in /door

Afgelopen woensdag, 3,5 week na de operatie, ging ik op controle bij de gynaecoloog en het belangrijkste we kregen de uitslag van de eierstokken. Waren ze preventief verwijderd of waren er toch al slechte cellen gevonden? De gynaecoloog was op de gang minder vrolijk dan anders en ik kreeg daardoor slechte hoop. Ik dacht ‘hij is zich aan het bedenken, hoe ga ik dit slechte nieuws vertellen?’. Gelukkig was niets minder waar. De uitslagen waren goed, we hebben echt preventief gehandeld. Yes! De gynaecoloog liet foto’s zien die gemaakt zijn tijdens de operatie. De eierstokken, baarmoeder, lever en galblaas waren te zien. Hoe gek, even een kijkje in je buik met kleurenfoto’s zoals ik ze zelf ook zou kunnen maken. Gelukkig zag ook dat er allemaal normaal uit, fijn extraatje om te weten. We hebben nog wat gekletst over onze straat, de gynaecoloog is bijna de buurman, en namen afscheid met de woorden ‘de volgende keer dat je hier bent ben je zwanger, dat spreken we af’ Wat zou dat meer dan fantastisch zijn!!
Eenmaal in de auto drong bij mij door wat deze uitslag betekent. Na 4 jaar bezig te zijn geweest met de strijd tegen kanker, hoef ik eindelijk niet meer bang te zijn voor het uitbreken van een nieuwe kanker. Alleen een uitzaaiing kan nog wat angst geven. Ik heb nu alles wat binnen mijn macht ligt gedaan om oud te worden, alles om lang te kunnen zorgen voor het gewenste gezinnetje. Wat een opluchting, wat een dikke vette streep onder de kanker!! Wauw, hier heb ik het voor gedaan. Leven zonder een terechte angst om vroeg dood te gaan. Dat risico op uitzaaiing neem ik maar voor lief, daar heb ik 3,5 jaar geleden enorm voor geknokt en ik moet er maar op vertrouwen dat dit genoeg was. Verder zijn mijn risico’s nu ongeveer hetzelfde als mijn leeftijdsgenoten, yes, yes, yes!
Goede reden om 1 april, de dag dat ik 4 jaar geleden de tumor ontdekte, een feestje te geven voor een aantal van de liefste mensen om me heen. En daarna weer vol goede moed en zonder kankerzorgen door met de terugplaatsing van onze laatste embryo.

Afwachten

/in /door

Het is nu ruim een week na de operatie. Deze is gelukkig goed gegaan en was snel gebeurd. De gynaecoloog sprak over een operatie volgens het boekje. Gelukkig heb ik weinig last gehad van m’n buik, tuurlijk voel je dat er iets gedaan is en is het gevoelig en beurs. Maar pijn gelukkig niet. Vorige week had ik wel veel last van moeheid door de narcose. Balen dat ik ook nog eens mega verkouden werd met keel- oor- en hoofdpijn. Dat doet me nu nog steeds een beetje de das om. Het weekend heb ik vooral geprobeerd weer een beetje te genieten en het lamlendige gevoel te negeren. Nu op maandagochtend komt het even keihard terug.
Hoe ik me mentaal voel? Dat is een beetje lastig. Ik was vorige week vooral wat bozig, weer dat nare after operatie gevoel, weer niet kunnen werken. En dat allemaal door die stomme genmutatie!! Ik kan wel bedenken dat dit het begin is van een onbezorgder leven maar zo voelt het helaas nog niet. Misschien dat het komt wanneer de uitslag er is. Dan weet ik pas of het echt preventief was of dat de kanker er al ingeslopen is. Bij de preventieve amputatie van mijn borst ging dat wel zo. Het bozige gevoel dat ik nu heb had ik toen ook. Tot de uitslag, de bevestiging dat ik het goed had gedaan, toen pas voelde het goed (voor zover het goed kan voelen). Nog even 2 weken doorzetten en afwachten.
Ondertussen proberen te genieten van alle bossen bloemen (9!!) die ik heb gekregen en hopen dat ik me snel weer wat fitter voel.