Luister naar je lichaam

Oververmoeid en vooral naar je lichaam luisteren en bloed prikken om alles voor de zekerheid even te checken zei de huisarts. Dinsdag krijg ik daar de uitslag van, ik ben benieuwd. Denk nu vooral dat luister naar je lichaam (en ik denk erbij, doe niet zo eigenwijs) het beste doktersadvies was. Dat advies had ik natuurlijk al van vele anderen gekregen en maar half opgevolgd. Want, ik moet toch beneden zijn voor de schilders, ik moet toch gewoon werken en ik moet toch vooral naar de etentjes en de feestjes want wie weet voel ik me dan wel beter. De laatste dagen moest ik mijn lichaam wel serieus nemen want het ging echt niet meer. En voor mij is het dan heel nodig dat de huisarts dat tegen mij zegt. Gisteren direct 3 afspraken afgezegd die ik niet zag zitten, alleen dat gaf al direct rust.
Ook heb ik in het weekend besloten toch weer te stoppen met de pil. Daar was ik aan begonnen om opvliegers tegen te gaan. Maar bah wat voelde ik me er slecht door. Ook was ik niet te genieten, dat maakt me extra moe. Weer even met de neus op de feiten gedrukt wat de pil en hormonen met je doen. En de blog ‘hallo mezelf’ heeft me overtuigd dat ik toch echt liever vrolijk ben met opvliegers dan depri zonder opvliegers. Het was wel even een spannende beslissing want ik sta op de wachtlijst voor een hysteroscopie. Dan mag je geen onttrekkingsbloeding hebben.
Stel ze zouden deze week een uitvaller hebben waardoor ik sneller aan de beurt zou zijn dan heb ik mijn eigen glazen ingegooid en moet ik toch nog 2 tot 3 maanden wachten en stilstaan. Gelukkig hoorde ik dinsdag van de arts uit Utrecht dat ik ook in het SKB geopereerd mag worden. Vrijdag een intake bij m’n eigen gynaecoloog en dan hopen dat ik snel aan de beurt ben en vooral dat ze de hysteroscopie zonder narcose willen uitvoeren.

Vallen en hopelijk snel weer opstaan

Een week geleden schreef ik over hoe zwaar het allemaal is. Helaas gaat het nu nog niets beter met me, eerder slechter. De afgelopen anderhalve week slaap ik meer dan dat ik wakker ben. Als ik wakker ben kost alles me veel energie en kan ik alleen maar denken: ik wil naar bed. Morgen heb ik een afspraak bij de huisarts. Hopelijk heb ik ‘gewoon’ een tekort ergens aan. Maar mijn angst op wat heftigers is groot. Ik heb altijd gezegd dat ik vecht tot ik erbij neer val. Nu ben ik bang dat dit het moment is waarop dat is gebeurd. Hoewel het niet zo is dat ik het geestelijk niet meer zie zitten. Ja af en toe denk ik door die vreselijk moeheid laat het allemaal maar zitten, ik kan het niet meer en dan komen er een hoop tranen. Hopelijk blijft het alleen bij een lichamelijke val en krijg ik snel weer de moed en kracht om door te gaan.

Zwaar

Al een tijdje wil ik hier een update plaatsen, maar heb het iedere keer weer verwijderd. Het was moeilijk de tekst positief te brengen, ook al probeer ik dat wel. Het heeft me aan het denken gezet en doen realiseren: ja het is zwaar, heel zwaar! Te zwaar om het weer een positieve draai te geven. Misschien is de pap op? Misschien komt het doordat we nu stil staan, in afwachting van onderzoeken en onderzoeksresultaten. Misschien komt het doordat ik sowieso moe ben, op het werk was het ook een heftig jaar en dan ook niet te vergeten hoe heftig dit jaar weer voor mijn lichaam was.
Bij het typen schieten me de tranen in de ogen en denk ik; ja, ik ben zo moe van verdriet, van de hormoonwisselingen, van de pijn in m’n hart en lichaam. Nu we even stil staan is er ook tijd om terug te kijken. Het waren de afgelopen jaren alleen maar heftige jaren, jaren met pieken maar helaas veel te veel hele heftige dalen. Dalen waarvan je hoopt er nooit in te komen, dalen die je niemand gunt. Telkens kwam ik er weer uit, hoe zwaar ook! De ene keer sneller dan de andere keer en de ene keer bewuster van het klimmen dan de andere keer. Dit keer is weer zo’n bewuste, zonder einde lijkende, klim. Maar ik moet en zal eruit komen, ook al zie ik de piek van het dal nog niet.