Alles overheersende angst
‘Na herhaalde miskramen wordt je zwangerschap nooit meer leuk’. Dat is wat ik lees op internet en wat ik tot mijn grote verdriet ook voel.
Nooit maar dan ook nooit had ik kunnen bedenken dat het hebben van een positieve test in je handen zo kut kan voelen. De miskramen hebben me zo enorm veel verdriet gebracht dat ik niet meer weet hoe ik er nog een keer mee om zou moeten gaan. Onwerkelijk om na jaren voor de 3e keer een test waarop ‘zwanger’ staat te hebben. Allesoverheersende angst. Angst om het belangrijkste in je leven voor de derde keer kwijt te raken.
Zo wil ik me helemaal niet voelen, ik wil blij zijn, dromen van een prachtige toekomst. Het realiseren dat dit nooit meer zo onbezorgd gaat zijn doet pijn. Het is iets waar we doorheen moeten, zonder de angst en onzekerheid geen gezin. Daarom onderga ik het ook, maar man wat doet het verdriet dat ik het kindje in m’n buik soms moet negeren om zelf overeind te blijven staan.
Dit schreef ik een paar weken geleden. Die angst is weer waarheid geworden. Dit keer geen een maar twee kindjes, bleek bij de 7 weken echo. Maar tot onze grote horror bleek ook dat beide kindjes het niet verder hebben gered. Op de echo twee prachtige vruchtzakjes, zonder duidelijk embryo’s. En dat is voor 7 weken niet goed. Er zijn geen woorden die kunnen uitdrukken hoe ik me voel. Ik heb dan ook besloten het niet met woorden te proberen te omschrijven. Dat zou alles alleen maar tekort kunnen doen.
Gisteren ook de 8 weken echo gehad, het voelde na 7 weken niet goed om te stoppen met de hormonen. Want er zijn enkele verhalen te lezen op internet dat een kleine uk zich prachtig verstopt heeft met 7 weken en met 8 weken ineens toch tevoorschijn komt. Helaas was dit niet het geval. Nog steeds een hele mooie zwangerschap van een tweeling te zien, behalve dan het meest essentiele ervan, die hele kleine ukkies die uit hadden moeten groeien tot prachtige baby’s. Nu is het wachten op de miskraam. Ondertussen voel ik me al leeg en eenzaam. Ik was heel even met z’n 3en en nu ben ik weer alleen. Het leven gaat verder terwijl wij zo enorm stil staan.