Archief van jaar: 2016

Oververmoeid en vooral naar je lichaam luisteren en bloed prikken om alles voor de zekerheid even te checken zei de huisarts. Dinsdag krijg ik daar de uitslag van, ik ben benieuwd. Denk nu vooral dat luister naar je lichaam (en ik denk erbij, doe niet zo eigenwijs) het beste doktersadvies was. Dat advies had ik natuurlijk al van vele anderen gekregen en maar half opgevolgd. Want, ik moet toch beneden zijn voor de schilders, ik moet toch gewoon werken en ik moet toch vooral naar de etentjes en de feestjes want wie weet voel ik me dan wel beter. De laatste dagen moest ik mijn lichaam wel serieus nemen want het ging echt niet meer. En voor mij is het dan heel nodig dat de huisarts dat tegen mij zegt. Gisteren direct 3 afspraken afgezegd die ik niet zag zitten, alleen dat gaf al direct rust.
Ook heb ik in het weekend besloten toch weer te stoppen met de pil. Daar was ik aan begonnen om opvliegers tegen te gaan. Maar bah wat voelde ik me er slecht door. Ook was ik niet te genieten, dat maakt me extra moe. Weer even met de neus op de feiten gedrukt wat de pil en hormonen met je doen. En de blog ‘hallo mezelf’ heeft me overtuigd dat ik toch echt liever vrolijk ben met opvliegers dan depri zonder opvliegers. Het was wel even een spannende beslissing want ik sta op de wachtlijst voor een hysteroscopie. Dan mag je geen onttrekkingsbloeding hebben.
Stel ze zouden deze week een uitvaller hebben waardoor ik sneller aan de beurt zou zijn dan heb ik mijn eigen glazen ingegooid en moet ik toch nog 2 tot 3 maanden wachten en stilstaan. Gelukkig hoorde ik dinsdag van de arts uit Utrecht dat ik ook in het SKB geopereerd mag worden. Vrijdag een intake bij m’n eigen gynaecoloog en dan hopen dat ik snel aan de beurt ben en vooral dat ze de hysteroscopie zonder narcose willen uitvoeren.

Al een tijdje wil ik hier een update plaatsen, maar heb het iedere keer weer verwijderd. Het was moeilijk de tekst positief te brengen, ook al probeer ik dat wel. Het heeft me aan het denken gezet en doen realiseren: ja het is zwaar, heel zwaar! Te zwaar om het weer een positieve draai te geven. Misschien is de pap op? Misschien komt het doordat we nu stil staan, in afwachting van onderzoeken en onderzoeksresultaten. Misschien komt het doordat ik sowieso moe ben, op het werk was het ook een heftig jaar en dan ook niet te vergeten hoe heftig dit jaar weer voor mijn lichaam was.
Bij het typen schieten me de tranen in de ogen en denk ik; ja, ik ben zo moe van verdriet, van de hormoonwisselingen, van de pijn in m’n hart en lichaam. Nu we even stil staan is er ook tijd om terug te kijken. Het waren de afgelopen jaren alleen maar heftige jaren, jaren met pieken maar helaas veel te veel hele heftige dalen. Dalen waarvan je hoopt er nooit in te komen, dalen die je niemand gunt. Telkens kwam ik er weer uit, hoe zwaar ook! De ene keer sneller dan de andere keer en de ene keer bewuster van het klimmen dan de andere keer. Dit keer is weer zo’n bewuste, zonder einde lijkende, klim. Maar ik moet en zal eruit komen, ook al zie ik de piek van het dal nog niet.

Na veel vermoeiende dagen en nachten door opvliegers heb ik de hormonen weer heel hartelijk welkom geheten in mijn leven. Afgelopen maandag vonden wij de tijd weer rijp om te beginnen aan een nieuwe ronde, die hopelijk succesvol zal zijn. De opvliegers die ik had sinds het stoppen met de hormonen van de vorige ronde, waren niet mis. Korte nachten waarin ik veel badend in het zweet wakker werd, bij ieder kopje thee of wijn werd alle energie uit m’n lichaam getrokken als er weer een opvlieger op kwam. Vooral heel vermoeiend, zeker in combi met het opknappen van de operatie en narcose. Zelfs zo dat ik de wijn graag liet staan om erger dan gewone opvliegers te voorkomen.
Doordat mijn eierstokken ergens in een vuilcontainer liggen of waarschijnlijk al verbrand zijn, heb ik zelf geen hormonen meer in mijn lichaam. De opvliegers zijn daarvan een nadeel, voordeel is dat we geen spuiten meer hoeven zetten om mijn eigen hormoonhuishouding stil te leggen. Met de gynaecologe hebben we besloten dat we op ieder willekeurige dag mochten beginnen met het slikken van de progynova. Dat is gek, niet van te voren een week aan de pil, weer stoppen, ongesteld worden en drie weken spuiten maar gewoon op een maandagochtend weer je hormonen pakken en starten. Dat leverde de afgelopen week wel wat problemen op, het is me zeker 2 keer misgegaan. Doordat het geen moeite meer kost ben ik er in m’n hoofd ook amper mee bezig. Ik hoef niet na te denken over dat ik tussen half 7 en 7 thuis moet zijn, dat Wijnand er dan ook moet zijn, dat de spuit een half uur van te voren uit de koelkast moet, dat ik na het spuiten even tijd moet hebben om rust te nemen mocht het weer eens behoorlijk pijnlijk zijn. Het is nu zo makkelijk dat ik het dus gewoonweg vergeet. De wekkers in mijn telefoon voorkomen gelukkig dat ik er helemaal niet aan denk. Wel een stuk relaxter zo, eindelijk het gevoel dat ik niet een hele lijdensweg hoef te doorstaan voor er een embryo teruggeplaatst kan worden. Hopelijk helpt het straks bij een relaxte terugplaatsing en positieve test en echo. Heerlijk om weer back on track te zijn, vol goede moed.

Afgelopen woensdag, 3,5 week na de operatie, ging ik op controle bij de gynaecoloog en het belangrijkste we kregen de uitslag van de eierstokken. Waren ze preventief verwijderd of waren er toch al slechte cellen gevonden? De gynaecoloog was op de gang minder vrolijk dan anders en ik kreeg daardoor slechte hoop. Ik dacht ‘hij is zich aan het bedenken, hoe ga ik dit slechte nieuws vertellen?’. Gelukkig was niets minder waar. De uitslagen waren goed, we hebben echt preventief gehandeld. Yes! De gynaecoloog liet foto’s zien die gemaakt zijn tijdens de operatie. De eierstokken, baarmoeder, lever en galblaas waren te zien. Hoe gek, even een kijkje in je buik met kleurenfoto’s zoals ik ze zelf ook zou kunnen maken. Gelukkig zag ook dat er allemaal normaal uit, fijn extraatje om te weten. We hebben nog wat gekletst over onze straat, de gynaecoloog is bijna de buurman, en namen afscheid met de woorden ‘de volgende keer dat je hier bent ben je zwanger, dat spreken we af’ Wat zou dat meer dan fantastisch zijn!!
Eenmaal in de auto drong bij mij door wat deze uitslag betekent. Na 4 jaar bezig te zijn geweest met de strijd tegen kanker, hoef ik eindelijk niet meer bang te zijn voor het uitbreken van een nieuwe kanker. Alleen een uitzaaiing kan nog wat angst geven. Ik heb nu alles wat binnen mijn macht ligt gedaan om oud te worden, alles om lang te kunnen zorgen voor het gewenste gezinnetje. Wat een opluchting, wat een dikke vette streep onder de kanker!! Wauw, hier heb ik het voor gedaan. Leven zonder een terechte angst om vroeg dood te gaan. Dat risico op uitzaaiing neem ik maar voor lief, daar heb ik 3,5 jaar geleden enorm voor geknokt en ik moet er maar op vertrouwen dat dit genoeg was. Verder zijn mijn risico’s nu ongeveer hetzelfde als mijn leeftijdsgenoten, yes, yes, yes!
Goede reden om 1 april, de dag dat ik 4 jaar geleden de tumor ontdekte, een feestje te geven voor een aantal van de liefste mensen om me heen. En daarna weer vol goede moed en zonder kankerzorgen door met de terugplaatsing van onze laatste embryo.