Wereldkankerdag
Vier februari, het is wereldkankerdag. Een dag voor mij, om net als op vele andere dagen, er even bij stil te staan. Op vele andere dagen schrijf ik er geen blog over. Nu lijkt het mij toepasselijk dit wel te doen. Vele andere dagen schieten mij nog steeds de herinneringen van die hele moeilijke tijd door het hoofd. Gelukkig doet het door de EMDR geen pijn meer en zijn het gewoon herinneringen geworden die horen bij mijn leven. Waar ik sinds de eerste miskraam wel vaak last van heb is het enorme verdriet dat het me doet dat mijn lichaam blijkbaar zo beschadigd is dat er tot nu toe geen kindje in mij kon blijven groeien. De chemo heeft zoveel meer beschadigd dan ik ooit kon vermoeden. Destijds was er geen keus, ik deed wat de arts zei om te blijven leven. Niet denkend aan wat het voor mijn verdere leven kon gaan betekenen. Nooit over nagedacht dat het zo moeilijk zou worden een gezin te krijgen. Nooit over nagedacht dat ik nu na vijf jaar nog steeds voor meer dan de helft afgekeurd zou zijn. Nooit over nagedacht hoe frustrerend het zou zijn om langdurig niet op woorden te kunnen komen. Nooit over nagedacht dat kanker niet alleen duurt tot je klaar bent met de behandelingen.