Verdrietig
Verdriet, wat kan dat toch enorm pijn doen. Zoveel pijn dat je uit zelfbescherming een hele grote dikke muur om jezelf gebouwd hebt. Zodat de pijn van het verdriet je niet zo hard kan raken. Het stomme is dat ik weet dat die muur er staat, dat ik weet dat die me uiteindelijk alleen maar meer pijn oplevert, dat ik weet dat het beter is om de pijn van het verdriet toe te laten. Maar toch lukt het me niet. Mondjesmaat komt het verdriet wel binnen, een paar tranen, een paar uur het gevoel van een depressie, daarna gaat het wel weer beter.. voor even. Ik weet dat het moment wel gaat komen, het moment van intens verdriet en pijn, het komt altijd. Ergens verwacht maar toch altijd weer onverwacht. Ik zie er tegenop en vraag me af hoe vaak ik dat moment nog aan kan. Al vijf jaar lang voert verdriet en ellende hier de boventoon. Om naar van te worden. Gelukkig voel ik me ondanks alles sterk en doe ik m’n best zoveel mogelijk te genieten van het leven.
Maar wat is dat moeilijk. Doorgaan terwijl je allergrootste droom telkens weer uit elkaar spat. Dit keer zelfs na een prachtig fanatiek kloppend hartje ♡. Doorgaan met knokken voor je droom, ook al wordt het uitkomen van die droom steeds onzekerder. Doorgaan terwijl het leven om je heen ook doorgaat, die gevoelens bij je oproepen die je nooit eerder gekend hebt en je het liefst ook nooit meer zou kennen.
Twee weken geleden dacht ik echt dat wonderen bestaan, na een flinke bloeding dacht ik weer ons kindje verloren te hebben. Wonder boven wonder zagen we op de controle echo toch een mooie zwangerschap met een heel fanatiek kloppend hartje ♡ onbeschrijflijk wat je dan voelt als je al zo lang tevergeefs knokt. Het is blijheid maar nog veel meer een allesoverheersende angst. Wat je nu hebt kun je alleen weer kwijtraken zei mijn gevoel, dat gevoel is zo verdrietig. Helaas werd dit een paar dagen na die geweldige echo ook werkelijkheid. Nu moeten we weer door, opgeven is geen optie. Maar het vraagt wel wat van ons en soms ook van onze omgeving.