Ik mis je lach, ik mis je huil, ik mis je knuffels, ik mis je geur, ik mis je kleertjes, ik mis je kamer, ik mis je flesjes, ik mis je woordjes, ik mis je kruipen, ik mis je krampjes, ik mis je poepluiers, ik mis je papa, ik mis je opa, je oma, je ooms en je tantes, ik mis je!
‘Wat enorm verdrietig, vier miskramen, dat kan geen toeval meer zijn. Hier moet meer aan de hand zijn.’ Waren de eerste woorden van ons behandelend arts toen we maandag op controle waren. Direct voelde ik me beter, eindelijk die bevestigende woorden van wat ik voel. In Nederland zijn artsen over het algemeen geneigd te roepen dat er pech in het spel is, vooral wanneer er geen aanwijsbare problemen gevonden zijn in de karige onderzoeken die er gedaan worden. Onze lieve arts had voor onze afspraak al contact opgenomen met collega’s die gespecialiseerd zijn in herhaalde miskramen. Ze heeft geregeld dat ze een experimentele behandeling mogen uitvoeren bij me. Na een positieve test iedere dag een spuit (dezelfde spuit als wanneer je een been gebroken hebt, ik weet het niet zeker maar volgens mij is dat de bekende trombosespuit). Deze spuit zorgt ervoor dat er geen klonten in je bloed komen. Er is bij mij geen bewijs gevonden dat dit een probleem zou kunnen zijn, vandaar dat ze het experimenteel zouden willen proberen. Zonder garanties en zonder specifieke reden, maar wel het proberen waard.
Even werd ik in twijfel gebracht.. moeten we dit dan toch proberen, zodat we niet tot na de zomer hoeven te wachten? We hebben namelijk een afspraak in Gent gepland staan, voor een second opinion. In België schijnen ze veel meer te onderzoeken en mogen ze meer aan medicatie voorschrijven. Al vanaf de eerste miskraam ben ik me daarover aan het inlezen, maar de enorme wachttijd hield me tegen. Vlak na de vierde miskraam kwam het harde besef dat het zo niet verder kan en dat we de lange wachttijd maar voor lief moesten gaan nemen. We maakten een afspraak en boekten een verre reis om wat leuks in het vooruitzicht te hebben en de zomer een beetje vrolijk door te komen.
Na het voorstel van onze arts gaven we aan dat er een afspraak in Gent staat. Dat vond ze een goed idee en ze wil in alle opzichten meewerken, zo fijn.
Nu is het wachten op de verwijsbrief met al onze gegevens en de afspraak in Gent.
Na dit fijne gesprek moest ik ook nog even gecontroleerd worden. Drie weken na de miskraam zou de baarmoeder weer mooi schoon moeten zijn. Op de kamer van de arts staat een wat minder geavanceerd echo apparaat. Ze kon zien dat het niet mooi schoon was, maar het beeld was te vaag voor een goed oordeel. Weer aankleden en samen met de arts naar de echokamer die we maar al te goed kennen. Daar werden we overgedragen aan een collega en tussen haar patiënten door kon ik ook even terecht, zo fijn! Op de echo konden we zelf al wel zien dat de baarmoeder nog lang niet schoon was. Veel restweefsel en/of bloed was er te zien. Er werd ons op het hart gedrukt dat we, als we dat heel graag zouden willen, het nog even konden aanzien. Maar daarbij werd ook nadrukkelijk verteld dat er altijd kans is op infecties en dat deze steeds groter wordt naarmate je langer wacht. Het nemen van de misoprostol komt deze week absoluut niet uit, maar dat komt het nooit. Een infectie is het allerlaatste waar ik bewust risico op wil lopen. Daarom gisteren toch maar begonnen, helaas tot nu nog geen resultaat. Vanmiddag moet ik de tweede dosis nemen, als die morgen pas gaat werken ga ik een deel van ons jaarlijkse vriendinnenweekend missen. Zo enorm balen! Maar het moet eruit, hopelijk lukt dat. De volgende optie is een curretage, dat willen we het liefst niet. Duimen dus dat het zo door gaat zetten.