Zeven
Ver van ons huis liggen ze. Nog zeven embryo’s, wachtende op een terugplaatsing. We hebben net nummer 4 teruggeplaatst van de 11 die de tweede eiceldonatie opgebracht heeft en afgelopen weekend hadden we helaas een negatieve test in handen.
Dat betekent dat we weer opnieuw beginnen met een terugplaatsing en, bij een positieve test, weer een spannende tijd in gaan.
Soms schieten er allerlei doem scenario’s door mijn hoofd. Wat als ze alle zeven negatief zijn? Wat als er iets gigantisch mis gaat bij het ziekenhuis en onze embryo’s ineens per ongeluk ’s nachts ontdooien? Wat als?
Ik weet zelf ook wel dat de kans daarop klein is, maar we hebben al zo ontzettend lang veel pech en al zo lang is een kindje bij ons zo ontzettend welkom, dat ik soms denk dat het gewoon móet lukken. Aan de andere kant ben ik ook wel zo reeël om te beseffen dat er gewoon een flink kans is dat er uit die zeven embryo’s geen succesvolle zwangerschap volgt waardoor een kindje bij ons in huis mag wonen.
Aan die situatie wil ik liever niet te veel denken, maar met elke mislukt terugplaatsing of miskraam komt die helaas een stukje dichterbij.