Een paar uur nadat Wijnand de vorige blog schreef haalde de echo ons alweer in. Een arts van het umc aan de telefoon, ‘Sorry, sorrry, sorry, ik ben heel blij dat jullie aangedrongen hebben op een HCG onderzoek, want deze is veel hoger dan verwacht’. Dezelfde ochtend zei ze nog dat we konden stoppen met de medicatie en wachten op de miskraam. Hiermee ga ik nooit zomaar akkoord, heb teveel gelezen over wonderlijke verhalen en verkeerde echo’s. Het prikken van het HCG vind ik het minst dat ze kunnen doen om met zekerheid vast te stellen dat er geen goede zwangerschap is. Zeker omdat zwangerschappen bij ons helaas niet voor het oprapen liggen.
Twee dagen later moesten we op controle komen om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap uit te sluiten. De echoscopiste van de vroegezwangerschapspoli die deze echo maakte verbaasde zich over het eerdere oordeel van haar collega. Ze zag wel degelijk een zwangerschap die een weekje langer wachten wel waard was. Het HCG was in die 2 dagen ook dermate gestegen dat het advies was: doorzetten en heel hard hopen op een wonder. De gynaecoloog heeft die dag ook met ons meegekeken en vertelde dat de ontwikkeling wel 2 weken achter liep, maar dat dat een hele enkele keer voorkomt bij cryo (ingevroren embryo) terugplaatsingen.
Een week later werden we enorm verrast tijdens de controle, het vruchtzakje was flink gegroeid en er was nu ook een dooierzakje te zien. Precies de groei die je na een week verwacht, helaas dus nog wel 2 weken achter op schema.
Ok, nu met alles en iedereen heel hard hopen, duimen en bidden dat dit goed gaat komen.
De zondag voor kerst werd ik wakker met flink wat bloed, gvd! Wat kut en verdrietig, wij wisten genoeg, we gaan ons kindje weer verliezen. Na een dag bloeden werd het rustiger en beleefden we de kerstdagen in een roes van verdriet en machteloosheid. Pas die donderdag konden we weer op controle komen. Wonder boven wonder zagen we een kloppend hartje, maar ook behoorlijk wat bloed in de baarmoeder. ‘Met volle angst vooruit’ was ons motto en ik deed die week niets anders dan in bed of op de bank liggen om de baarmoeder zo min mogelijk te irriteren en te triggeren het bloed (met alle risico vandien) eruit te gooien. Iedere minuut was spannend, zeker bij het verliezen van oud bloed, iedere keer dat ik meer deed dan liggen of zitten. Met oudjaarsavond toch maar even eruit. Vlak na 12uur begonnen de eerste krampen. Mijn verjaardag werd een vreselijke dag. Op van de zenuwen moesten we nog een paar dagen wachten tot de volgende echo.
Helaas was op deze echo geen groei meer te zien en ook geen kloppend hartje. Het is niet te beschrijven hoe het voelt als je voor de 5e keer een miskraam krijgt…
En daar was ’s middags weer een telefoontje, ‘sorry jongens, maar ik moet jullie weer een week in onzekerheid laten zitten, het HCG is weer alles behalve kloppend bij het beeld dat we gezien hebben’. Volgende week voor de zekerheid weer een echo, om uit te sluiten dat dit om wat voor reden dan ook geen betrouwbare echo was. Tegen die tijd inmiddels 10 weken zwanger. Nog slopender dan alle vorige miskramen, iedere minuut van de dag leven tussen angst en hoop. Wij zijn gesloopt, nog even volhouden tot deze droom-nachtmerrie stopt. De kans dat dit goed komt is kleiner dan 1% en toch zit er dat hele kleine beetje (onterechte?) hoop dat ik net als 6 jaar geleden weer goed ben in het vallen binnen hele kleine, onwerkelijke percentages.
