Au!

Au!
Dat deed meer pijn dan in mijn herinneringen van de vorige keer. De vorige keer was alles anders. Ik besef dat onze woonkamer toen anders ingericht was, we hadden onze oude bank nog die aan de andere kant van de kamer stond. Wat heb ik dat ding vervloekt toen ik er niet op kon liggen tijdens de chemo. De vorige keer hing ik zo’n twee weken lang iedere avond op hetzelfde tijdstip op die bank, mijn buik bijeengepakt in mijn handen, mijn gezicht de andere kant op. Au, daar kwam hij dan. Dat venijnige prikje. De vorige keer was alles anders. Ik had net te horen gekregen dat ik borstkanker had in mijn linker borst. Ik zou een pittige chemo gaan krijgen. Of ik daarvoor nog spoed IVF wilde doen? Zodat mijn vruchtbaarheid veilig gesteld kon worden.

En nu zit ik hier weer, op een nieuwe hoekbank, waar ik heerlijk op had kunnen liggen als ik nu chemo zou hebben gehad. Zenuwachtiger dan de vorige keer. De verdoving van de borstkanker is weg, zal ik daardoor de angst en de prik beter voelen? De verpakking van de spuit wil niet open, er moet een schaar aan te pas komen. Terwijl Wijnand het gevecht met de verpakking wint scroll ik nog snel wat door facebook, vooral niet nadenken over die prik die zo gaat komen. Het valt tegen, ik denk direct dat ik die pijn niet mag voelen. Het is voor een heel groots doel, niet zeuren dus.