Archief voor categorie: Geen categorie

Wat lig ik hier heerlijk, in onze prachtige tuin, met uitzicht op Floris die in de zandbak speelt en met een steeds dikker wordende buik. Je leest het goed, vandaag ben ik alweer 16 weken zwanger. Het is bij mij nog steeds niet helemaal geland, maar ik geniet er dit keer wel van.
19 juni 2020, op Floris zijn 1e verjaardag, begonnen we met onze tweede kinderwens. Ik was meteen weer zwanger van de terugplaatsing, een mooi kloppend hartje volgde, maar daarna weer zo’n verdrietige miskraam. Vervolgens vestigden we al onze hoop op het laatste embryo. Tot ons grote verdriet kwam uitgerekend dit embryo niet door de ontdooiingsprocedure heen. We hadden even tijd nodig om dit te verwerken, de laatste kans op een volledig broertje of zusje was verkeken. Hoe nu verder? We besloten ons te oriënteren op Spanje. Nederland was geen optie meer, te weinig kennis en geen donoren.
April 2021 gingen we voor het eerst naar Spanje, het was een bliksembezoek, binnen 24u waren we weer thuis. We hadden een intake en hebben de nodige onderzoeken laten uitvoeren. Later volgden in Duitsland nog meer onderzoeken, die door werden gestuurd naar Spanje. Wat een geregel was dat! Maar het is gelukt, er kwamen belangrijke bevindingen uit de onderzoeken, waar iets aan gedaan kon worden, heel fijn.
Toen was het wachten op een donor, die kwam in Maart 2022. Op naar Spanje, met ons drieën. We maakten er een fijne vakantie van met natuurlijk de terugplaatsing tussendoor. We wisten zeker dat dit embryo levensvatbaar zou zijn, dus extra spannend. En nu ben ik 16 weken zwanger en zijn we rustig aan plannen aan het maken voor een nieuwe slaapkamer voor Floris, zodat zijn kamer weer een babykamer wordt. Wat een geluk!

Nog nooit zo lekker wakker geworden als nu. Na een lange nacht met behoorlijk wat pijn en best wat gehuil, wakker worden naast het mooiste, liefste, meest perfecte wezentje op aarde. Floris ♡.
Al die tijd durfde ik hier niet mijn hart te luchten, zo bang dat het ongeluk zou brengen en dat de volgende update een heel ongelukkige update zou zijn.
Maar na, toch wel, een hele mooie zwangerschap, is hij gisteren geboren met 38+3 weken. Onze zoon! Wat een prachtige woorden, ik zeg ze nog maar een keer, onze zoon.
Nog nooit voelde ik mij zo gelukkig. Al jaren dacht ik dat ik überhaupt nooit meer écht gelukkig zou kunnen zijn. Maar wat is het mooi om mijn twee mannen samen te zien, om mijn lieve kleine meneertje koekepeertje te ruiken, te kussen en zelfs te horen huilen. Wat is het mooi dat mijn lieve kleine meneertje koekepeertje direct stil is als hij bij mij is, wat een rijkdom. Mijn geluk kan niet op!

Deze tekst zag ik gisteren voorbij komen en we vonden hem beide tekenend voor hoe wij ons leven vaak zien.
De afgelopen maanden is het hier stil geweest, dat had onder andere te maken met de tekst op dit plaatje. We hebben weer verschillende onderzoeken gehad die het plot van onze ‘fertiliteitsserie’ weer een totaal andere kant op stuurde. Voor mijn gevoel stonden we weer op het punt waar we ooit begonnen. Waren die 5 miskramen voor niets geweest en zijn we hele kostbare jaren verloren. Dit had alles te maken met de uitslagen die we in Düsseldorf kregen. Er kwam weer hoop.. Vervolgens werd die hoop in Nederland weer teniet gedaan. Hoe het nu verder moet? Voor nu hebben we nog even geen idee. We gebruiken de komende tijd om alles weer op een rijtje te krijgen en om onze opties te onderzoeken. Ondertussen blijven we onze geliefde cryo’s terugplaatsen zonder onszelf te veel hoop te geven op een goede zwangerschap, want deze hoop is door de onderzoeken behoorlijk de kop in gedrukt. We zijn ons ervan bewust dat de kans op een miskraam groot is, maar toch zijn we niet klaar deze cryo’s op te geven en blijft daar dan toch altijd dat sprankje hoop dat er een wonder gebeurt, dat we dan eindelijk dat Happy End krijgen.

Gisteren was het dan zover, na 15 weken en 3 dagen sterk houden, kon ik het even niet meer aan. Na weken bloeden, medicatie om de miskraam een extra zetje te geven, medicatie, hysteroscopie en talloze echo’s, was er gisteren nog steeds niets veranderd aan de situatie in mijn baarmoeder. Hoe dan? Ik snap er niets meer van. Alles wat ik verlies aan weefsel en alles wat verwijderd is met de hysteroscopie lijkt net zo snel weer aangegroeid te zijn. Toen de verpleegkundige me ook nog moest vertellen dat de spoedplek die voor mij gereserveerd was helaas doorgegeven is aan iemand met meer spoed, brak ik. Tranen met tuiten heb ik gehuild. Nu moet ik weer 3,5 week wachten tot het volgende spoedplekje, doordat de arts er de komende weken weinig is. Wanneer houdt deze miskraam eindelijk op?!

Vandaag was het zover. Nadat we in alle stilte weer een terugplaatsing hadden gehad van een (volgens de artsen) “prachtig embryo”, hadden we na 2 weken een positieve test in handen. Dit keer besloten we het vooral stil te houden en niemand iets te zeggen. Na nog 12 dagen wachten was het vanochtend dan zo ver: We mochten naar Utrecht om een echo te maken.

Dit keer was extra speciaal want onze eicel donatrice was ook aanwezig. Na even wachten in de wachtruimte mochten we naar binnen en helaas wisten we bij de eerste beelden al genoeg: er was geen “normale” zwangerschap te zien. Het was een heel klein pril beginnetje, nét ingenesteld en daarna gestopt met groeien.

Wat een stom woord eigenlijk. Echo. Een weerkaatsing van geluid, waardoor je dus eigenlijk geluid uit het verleden hoort. Terwijl je eigenlijk met een zwangerschapsecho juist naar de toekomst wilt kijken, naar wat voor prachtigs komen gaat. Voorlopig is de enige echo alleen die in onze hoofden, van een stille schreeuw van verdriet. Waarom wéér niet? Waarom is dit ons niet gegund? Hopen dat deze echo snel dempt.

Gelukkig liggen er nog 6 kanjers te wachten en gaan we vol goede moed volgend jaar een nieuwe poging wagen.

Eerst de feestdagen maar eens overleven.