De uitslag

Na de 4e miskraam in maart besloten we verder onderzoek te laten doen in Gent. Dit gaat veel tijd kosten, maar het is onze enige optie. Want wat gaat er nou telkens fout? Half juni konden we terecht, hierover schreef ik al eerder een blog.
Net voor onze vakantie mochten we terug komen voor de hysteroscopie en de uitslagen van de onderzoeken. Mijn grootste angst was dat er niets gevonden zou zijn. Dat klinkt misschien gek, maar na 4 miskramen weggestuurd worden met ‘stomme pech’ is erg verdrietig. Precies dit gebeurde helaas wel. Er is niets gevonden in de bloedonderzoeken en ook uit de hysteroscopie komt niets geks. Misschien is er iets dat de wetenschap nu nog niet weet, maarja daar hebben we nu niets aan. Ik heb wel even tijd nodig gehad om dit te verwerken. Vandaar ook de stilte op de blog. Er spoken dan allerlei vragen door je hoofd, wat doe ik fout? Waarom is het mij, ons, niet gegund? Is er een reden dat mijn lichaam niet wil dat ik een gezin krijg die ik misschien wel moet achterlaten als ooit de kanker terugkomt? Hangt ons nog meer nare dingen boven het hoofd? Heb ik iets zo giga fout gedaan in mijn leven dat ik daar nu voor gestraft word? Ik weet de antwoorden helaas niet.
Maar gisteren ineens, toen Wijnand uit het niets zei dat hij voelde dat het de volgende keer wel goed zal gaan, toen voelde ik dat ook. We zullen er tegen de tijd dat we er weer klaar voor zijn, weer helemaal voor gaan.