Duimen draaien, kaarsjes branden..

Na een heel gezellig kermisweekend gingen we vorige week maandag eindelijk weer naar Utrecht. Naar het UMC, naar de gynaecologe. We hoefden er dit keer niet zo vroeg te zijn, waardoor we lekker thuis konden slapen. Met de nadruk op konden, ik heb vrijwel geen oog dichtgedaan. Toch wel erg spannend om na de vorige poging weer naar de arts te gaan en te horen wat ze te zeggen heeft. Want waar kon het aan liggen dat het niet tot het gewenste resultaat heeft geleid? En minstens zo belangrijk, wat nu?
Het is fijn om de donor en haar man eindelijk weer te zien. Wat een fantastische mensen! Ik kan wel duizenden woorden schrijven over mijn dankbaarheid maar dan nog is dat niet genoeg om mijn dankbaarheid te kunnen uitleggen.
Gisteren begon de donor weer met haar eerste decapeptylspuit. Wat was ik zenuwachtig voor haar, want god wat had ze daar de vorige keer veel pijn door, iedere dag weer. Er kwam een grote lach op m’n gezocht toen ik het appje las dat ze maar een paar minuten een branderig gevoel had. Meteen riep ik het door het huis naar Wijnand. En nu heel hard hopen en duimen dat het zo blijft!
We zijn dus weer opnieuw begonnen met de eiceldonatie. De arts heeft 1,5 keer de hoeveelheid gonal-f voorgeschreven, de maximale hoeveelheid. Duimen draaien, kaarsjes branden en schietgebedjes worden gedaan in de hoop dat we over 3 weken kunnen zien en horen dat er een mooie hoeveelheid follikels gegroeid is.
Zelf ben ik vorige week maandag begonnen met de decapeptyl, er zit alweer een week spuiten op en gelukkig voel ik me over het algemeen goed. Zondag heb ik de laatste pil gehad en volgende week maandag start ik weer met de progynova in de hoop dat mijn baarmoederslijmvlies nu beter mee werkt dan het tot nu toe heeft gedaan.
We gaan er weer voor 1000% voor en hebben ondanks de vorige poging weer goede moed!