Echo

Vandaag was het zover. Nadat we in alle stilte weer een terugplaatsing hadden gehad van een (volgens de artsen) “prachtig embryo”, hadden we na 2 weken een positieve test in handen. Dit keer besloten we het vooral stil te houden en niemand iets te zeggen. Na nog 12 dagen wachten was het vanochtend dan zo ver: We mochten naar Utrecht om een echo te maken.

Dit keer was extra speciaal want onze eicel donatrice was ook aanwezig. Na even wachten in de wachtruimte mochten we naar binnen en helaas wisten we bij de eerste beelden al genoeg: er was geen “normale” zwangerschap te zien. Het was een heel klein pril beginnetje, nét ingenesteld en daarna gestopt met groeien.

Wat een stom woord eigenlijk. Echo. Een weerkaatsing van geluid, waardoor je dus eigenlijk geluid uit het verleden hoort. Terwijl je eigenlijk met een zwangerschapsecho juist naar de toekomst wilt kijken, naar wat voor prachtigs komen gaat. Voorlopig is de enige echo alleen die in onze hoofden, van een stille schreeuw van verdriet. Waarom wéér niet? Waarom is dit ons niet gegund? Hopen dat deze echo snel dempt.

Gelukkig liggen er nog 6 kanjers te wachten en gaan we vol goede moed volgend jaar een nieuwe poging wagen.

Eerst de feestdagen maar eens overleven.