Eerste foto

Net op het moment dat de donor appt dat het ziekenhuis ons wel lang laat wachten, gaat donderdag om 11.15u de telefoon. ‘Met Annet van het UMC’ zegt de altijd vrolijke stem van de baliemedewerkerster.’Mag ik nog even je naam en geboortedatum?’ … ‘Ik heb weer goed nieuws voor je, je wordt om half 3 verwacht voor een terugplaatsing, denk je weer even aan de volle blaas? Tot straks!’ Die vrouw maakt me met haar enthousiastme altijd vrolijk.
Om 2 uur lopen we het ziekenhuis in, even zoeken waar de donor is gaan zitten, fijn haar weer te zien! We hebben nog tijd om even wat te drinken samen en bij te kletsen.
Rond kwart over 2 lopen we richting lift, op naar de 5e etage. Even m’n identiteitsbewijs laten zien bij balie 27 en door naar de wachtruimte. Tijdens het wachten zien we al dat onze eigen gyneacologe vandaag de behandelingen doet, super fijn. We kennen haar alledrie en weten wat we aan haar hebben.
Als ze ons op komt halen is het een drukte van belang. Wij met z’n 3en en zij met z’n 4en in een kleine behandelkamer, wat een gezelligheid. Na weer een geboortedatumcheck en waarvoor we komen check vertelt de mevrouw van het lab dat de eerste cryo weer goed ontdooit is, super! Hij is zelfs die dag nog doorgegroeid tot een blastocyst. De individuele cellen zijn dan niet meer te tellen en het is al bijna een klompje. Super goed dus! Jammer dat mijn bms dit keer niet mee werkte, maar de gynaecologe stelt ons gerust dat dit echt niet allesbepalend is.
We kunnen allemaal meekijken op de echo, voordat ik het in de gaten heb zie ik het buisje al in beeld verschijnen. Even later prikken ze door de baarmoederwand en spuiten ze de cryo erin. We zien hem gaan, hij zit prachtig in de baarmoeder. We krijgen een foto van de echo mee, hopelijk een heel bijzondere allereerste foto voor in het babyalbum.
We drinken nog gezellig een drankje met de donor en gaan daarna door naar Deventer. De nieuwe auto staat daar op ons te wachten.
Vandaag is het zaterdag, 2 dagen na de terugplaatsing. Ik voel me nu prima, gisteren was dat anders. ‘S avonds 2 keer over moeten geven, kon geen eten binnen houden. Eerste gedachte is dan: yes goed nieuws. Tweede gedachte is: nee dat is veel te vroeg, dat kan niet. Daarna lekker naar bed gegaan, rillerig, hoofdpijn en overgeven zorgt niet voor rust dus die moet ik zelf maar even creëren. Jammer, want mijn vriendinnen zouden gezellig onze maandelijkse borrel hier komen drinken.