Even klagen

Inmiddels zijn we weer een heel aantal dagen en dus ook spuiten verder. De afgelopen week was lastig. Door de hormonen ben ik net als de eerste keer niet mezelf. De hormonen nemen constant een loopje met me, wat er vooral in resulteert dat ik last heb van mezelf. Het blijft een vreemd gevoel, jezelf compleet in de weg zitten en geen idee hebben wat je daarmee moet. Mijn oplossing is vluchten, vluchten van het alleen met mezelf zijn. Zorgen dat ik iedere dag met iemand iets afspreek. Gisteren is me dat niet gelukt, het was rotweer en de meeste mensen zijn gewoon aan het werk. Dat zijn dagen dat ik het even lastig heb met mezelf. Voordat ik het weet is m’n vakantie ook voorbij en heb ik geen rust kunnen vinden om te relaxen. Tegelijkertijd heb ik zin om weer te werken, structuur in m’n dag en vooral: afleiding van mezelf.
Dit voelt als klagen, en dat is het ook. Als ik dan toch even bezig ben, het spuiten was deze week ook een ramp. De spuiten waren bot en doordat het pijn doet kan ik niet ontspannen waardoor het nog erger wordt. Gisteren gelukkig een minder pijnlijke prik, waardoor het ontspannen vandaag waarschijnlijk beter gaat. M’n buik is weer hard en de rechterkant is blauw door het raken van een ader.
Vandaag een beetje een klaagzang, maar wat lucht het even lekker op. Wil al weken even lekker heel hard huilen maar het lukt niet..