Geduld

Afgelopen donderdag zijn we na het werk in de richting van Utrecht gereden. Heerlijk vind ik dat, Wijnand rijdt, we hebben tijd om met elkaar te praten, we eten wat onderweg, ik val een tijdje in slaap terwijl Wijnand de radio steeds iets harder zet. Vrijdag hadden we om 8.20u een echo. Het scheelt enorm dat we niet om half 6 al weg moeten rijden, we redden het makkelijk met half 8. We zijn ruim op tijd zonder stress in het verkeer en ontbijten in het ziekenhuis. Ondertussen gaan er wat appjes heen en weer naar de donor waar we op elkaar zullen wachten. Het is fijn haar weer te zien, het voelt erg vertrouwd. In de wachtkamer kletsen we bij tot we met z’n 3en naar binnen mogen. Dat zal er vast raar uit zien voor alle andere mensen in de wachtkamer. Nu wordt het toch wel spannend. Ik vraag voordat ik ga liggen nog even wat de verwachting is. De arts legt uit dat het de bedoeling is dat de progynova ervoor gezorgd heeft dat het bms (baarmoederslijmvlies) dik genoeg is, zodat de donor kan starten met het spuiten van hormonen die de groei van de follikels stimuleert. Vanaf de allereerste afspraak omtrent de donatie heb ik aangegeven dat mijn ervaring is dat het bms niet echt wil mee werken. Met de terugplaatsing van onze eigen embryo heb ik er 3 maanden over gedaan om een heel matig resultaat te behalen. Mijn gevoel was dat het ook nu vast tegen zou vallen. Spannend dus. Voor de arts viel het tegen, voor ons viel het mee. 5.7 mm in 1 week terwijl ik daar de vorige keer 3 maanden over heb gedaan. Nu moet ik een week langer aan de progynova en dus ook aan het spuiten van de decapeptyl. Dat betekent ook dat de donor een week langer moet spuiten, dat vind ik erg vervelend! Het is namelijk verre van prettig.
Komende vrijdag weer opnieuw naar Utrecht om te kijken hoe het bms er dan voor staat. Ik heb nu de maximale dosis progynova, dus hopelijk doet dat zijn werk. Ons geduld is wel weer op de proef gesteld, maar we hebben goed vertrouwen.