Het zonnetje in huis

Vandaag is mijn vrije dag. Een dag om vrolijk op te staan, bij te komen van de dagen dat ik gewerkt heb en dingen te ondernemen die mij weer energie geven voor de komende werkdagen. Vandaag is niet zo’n dag. Vanaf het moment dat mijn ogen veel te vroeg open gingen en niet meer dicht wilden gaan voel ik me humeurig, down, kut. Het zullen de hormonen wel zijn denk ik al snel. Ik heb namelijk geen andere reden om neerslachtig te zijn.

Eindelijk, na bijna 3 jaar lang keihard vechten voor mijn gezondheid, mijn leven en mijn toekomst, is er nu eindelijk iets gaande wat onze toekomst dichterbij brengt. Het voelde soms alsof onze toekomst niet bestond. We rolden van ellende in ellende en alles stond in het teken van het bestrijden en voorkomen van die ellende. Nu zijn we dan eindelijk aangekomen op het punt dat de strijdbijl begraven mag worden en dat we gaan vechten voor onze toekomst. Een heel zwaar, maar vooral heel mooi, bijzonder en kwetsbaar gevecht. Een gevecht waar de mooiste prijs ooit te winnen valt, een gevecht niet tegen maar met, een gevecht waarbij iedereen aan onze kant staat, een gevecht dat we gaan winnen!

Ik ga deze dag, gekleurd door de hormonen, tegemoet met een glimlach op mijn gezicht.