Onzekerheid
Ben ik nou al sinds vrijdag misselijk of zit het tussen m’n oren, is het overgeven een goed teken of was stress en drukte daarvan de oorzaak, heb ik pijn in mijn onderrug door de innesteling of heb ik gewoon een verkeerde houding gehad? Allemaal onzekerheden die bij dit hele proces horen. Ik mag bijna blij zijn dat ik geen borsten meer heb, dat scheelt alweer een onzekerheid. Hoewel, nu is er de onzekerheid of ik het wel of niet toch zou voelen, ondanks de siliconen. Zijn het de utrogestan en de progynova die mijn lichaam op z’n kop zetten of is het het begin van een kindje? Voel ik me anders door een zwangerschap of zijn het de hormonen die ik gebruik die me anders laten voelen?
Zo maar een aantal dingen die minimaal 10x per dag door mijn hoofd schieten en waar ik Wijnand minstens zo vaak mee ‘lastig val’. ‘Ik weet het niet, ik hoop het’ is dan zijn antwoord. En hoe frustrerend, ook iedere keer mijn eigen antwoord. Voor iemand die vaak blind op haar gevoel kan vertrouwen is dit een van de zwaarste dingen van het hele proces. Wat is echt en wat komt door de hormonen of zit in mijn hoofd? Het ene moment weet ik het zeker: ‘als ik nu niet zwanger ben vreet ik mijn schoen op’. Het andere moment weet ik het zeker: ‘het is weer niet gelukt’. En dat nu voor de 4e keer. Soms moet ik huilen door m’n eigen onzekerheid, soms kan ik mezelf goede moed inpraten. Meer dan afwachten kunnen we helaas weer niet doen. Dat het vaak een slopend, slingerend, onzeker makend, hoopgevend, bijzonder proces is moge duidelijk zijn.