Bij een onvervulde kinderwens en de weg naar het krijgen van kinderen komen enorm veel emoties kijken. Emoties die niet nieuw zijn, maar wel ineens een stuk intenser zijn. Blijdschap,het verdriet, de pijn, het gemis, maar ook het houden van worden steeds intenser. Toch komt er ineens ook een hele nieuwe emotie bij, een emotie die ik tot voor kort nog nooit bij mezelf herkend heb. Pas tijdens de detoxweek besefte ik me dat deze emotie er is en mij enorm in de weg zit. Vorige week tijdens een training op m’n werk was de tweede keer dat ik geconfronteerd werd met het feit dat deze emotie nu bij mij hoort. Een emotie die ik heel vervelend vind, omdat een bijkomende gedachte (vaak van anderen) en gevoel is dat andere mensen hier ‘schuld’ aan hebben/hier iets aan zouden kunnen doen. Het gaat om het gevoel van uitsluiting, discriminatie. Voor mij klinkt dit heftig. Dat kwam vorige week in de training keihard binnen. We kregen de opdracht in tweetallen te praten over wanneer jij je in je leven uitgesloten (buitengesloten, gediscrimineerd) voelde. Daar kwamen de tranen, ik voel me nu, op dit moment uitgesloten. Doordat een aantal collega’s samen, moeders onder elkaar, praten over hun kinderen. Doordat vriendinnen, moeders onder elkaar gesprekken voeren, doordat stellen met kinderwagen op straat, ouders onder elkaar gesprekken voeren, doordat op Facebook, ouders onder elkaar tags worden gedaan en zo kan ik nog wel even doorgaan. Natuurlijk hoor ik daar nooit bij en dat maakt me enorm verdrietig. Ik voel me namelijk wel moeder, alleen hebben onze kindjes het helaas nooit zover mogen redden dat de rest van de wereld ze ook kon zien. Maar deel uitmaken van zulke gesprekken doet ook weer enorm pijn, want onze kindjes zijn hier niet.
Dus daar ging ik, huilen huilen huilen, tijdens de training op mijn werk. Genant voor mij, voor mijn collega’s juist een uiting van veiligheid en kracht. Voor mij ook verbazing hoe het kan dat je op je 30e pas kennis maakt met een nieuwe emotie. Het herkennen van de emotie is me nu gelukt, volgende stap is hoe ga ik om met deze emotie? Voor nu merk ik dat ik mezelf zoveel mogelijk afsluit, vooral in groepen. Dit is jammer want de lol van een verjaardag of feestje gaat er zo helaas wel af. Voor de komende periode dus het onderzoeken waard hoe ik hiermee om kan gaan.

I did it!!! Vijf dagen sapvasten, een enorme uitdaging voor me, maar het is me gelukt. Zonder al te veel moeite. De voorbereidingsfase vond ik veel erger. Ik ben wel blij dat ik intern ben gegaan, want zonder had ik het nooit volgehouden denk ik. Zeker niet met het enorm warme weer van de afgelopen week.
Ik voel me energiek en vrolijk, mijn huid wordt iedere dag wat rustiger, mijn nagels zijn sterk en ik krijg complimenten over dat ik straal en dat m’n ogen er goed uitzien (het oogwit is witter geworden). Ook denk ik dat ik wat afgevallen ben, maar dat weet ik niet zeker. Vandaag doe ik de laatste darmspoelingen om te kijken of we er nog wat uit kunnen krijgen. Vandaag en morgen ga ik overdag nog leven op sapjes, smoothies en soep, maar ’s avonds eet ik vast voedsel. Wel voorzichtig, want mijn lichaam moet langzaam weer wennen.

De opgaande zon komt schijnt door de gordijnen, op m’n kamer voor deze week. Het is dag 2 van de detoxweek. We zitten met 6 dames in een prachtige vila in een prachtige omgeving. Gelukkig niet zo ver van huis, waardoor ik gewoon kan werken en niet zo’n heimwee gevoel heb. Er zijn 3 begeleiders, Astrid mijn orthomoleculair therapeute, Sarah de yogadocente en Jaqueline de masseur.
Gisteren heb ik eerst gewerkt, daarna ben ik doorgegaan naar dit plekje. Na een kennismaking en voorstelrondje met ons eerste sapje van tomaat en aardbei (ik viel met de neus in de boter met de tomaat :'( ) volgde de yogales. Daarna stond er weer een sapje voor ons klaar. Dit keer prachtig geserveerd in een wijnglas met een shotje Aloë Vera ernaast. De Aloë Vera met wat cranberry sap vond ik heerlijk. In het sapjes zat witlof en watermeloen, de minst lekkere sap van de week volgens Astrid. Ik vond het prima te doen.
Vervolgens was ik aan de beurt voor een massage. Man, wat heb ik gehuild. Ze ging de diepte in, zowel lichamelijk als geestelijk. Niet normaal hoeveel pijn je lichamelijk kunt hebben van alles wat je meemaakt. ‘Je bent een echte knokker’, voelde ze aan mijn lichaam.
Na de massagetherapie even bijgekomen in het zwembad.
Rond een uurtje of acht kwam het beloofde hoogtepuntje van de dag, de soep. Heerlijk genoten van een wortelsoep met knoflook. Daarna een fijne wandeling en de zonsondergang bekeken met de voetjes in het zwembad. Al met al een fijne eerste dag. Lichamelijk nergens last van, geestelijk komen de pannenkoeken, broodjes, wijntjes en kaas nog regelmatig voorbij.

Gisteren was het eindelijk zover, de afspraak in Gent waar we lang op gewacht hebben. Dinsdag zijn we vast naar België gereden en hebben we geslapen in een oud klooster. We zijn laat op de avond nog naar Brugge gereden in de hoop daar nog ergens te kunnen eten. Gek om daar weer te zijn, de tweede miskraam begon daar. Wat toen een leuk en gelukkig weekend had moeten worden eindigde veel te vroeg in bloed en snel naar huis. Gelukkig was het nu wel een fijne avond in Brugge en hebben we heerlijk gegeten en gedronken. Extra van genoten, want woensdag ben ik ook begonnen met de voorbereidingen op de detoxweek. Deze week dus ook al op een streng ‘dieet’ om vast te wennen aan minder eten en vooral geen alcohol en suiker.
We waren woensdag om 11u in het ziekenhuis, daar vulden we nog wat formulieren in, melden we ons aan in het ziekenhuis, lunchten we en hadden we ’s middags een gesprek met de arts. Deze gaf aan dat we in Utrecht al heel goed geholpen waren. Veel onderzoeken die ze normaal gesproken missen bij Nederlandse patiënten hebben wij al wel gehad. Het stollingsonderzoek was volgens haar alleen niet helemaal compleet en het immuunonderzoek ontbreekt helemaal. Juist voor dit immuunonderzoek zijn wij naar Gent gegaan. Na een echo en het maken van een afspraak voor een hysteroscopie en het bepreken van de uitslagen konden we nog wat praktische zaken afhandelen met een verpleegkundige. Nog even 7 buisjes bloed ingeleverd en uiteindelijk liepen we, na weer wat papierwerk voor de verzekering, om half 4 het ziekenhuis uit. We zouden nog een nachtje blijven omdat we niet verwacht hadden zo snel klaar te zijn. We besloten toch al naar huis te gaan, met mijn dieet is het toch het fijnst niet op pad te zijn. We hebben er iets langer over gereden door de spits maar uiteindelijk lagen we, na een bezoekje aan mijn nichtje die geslaagd was, keurig om 22u in bed. Helemaal uitgeteld van de dag.

21 mei, een bijzondere dag. Allereerst natuurlijk de dag dat Wijnand jarig is 🎉. Maar ook de dag waarop ik vijf jaar geleden de eerste chemo kreeg. De dag waarop ik vorig jaar de tweede miskraam had. En vandaag de dag waarop ik uitgerekend zou zijn van een tweeling als die zwangerschap goed zou zijn gegaan.
Een dag met een dubbel gevoel. Gefeliciteerd lieve schat, op naar nog heel veel jaren met jou. Samen kunnen we dit aan ♡