Stilte

Een hele tijd stilte op de blog. Niet voor niets. Half november konden we ons geluk niet op, eindelijk was hij daar, een positieve test en nog een en nog een en nog een. Intens gelukkig, ergens nog niet kunnen geloven dat het echt zo is. Maar zwevend en verdoofd van geluk. Wij worden papa en mama, eindelijk mogen wij dat geluk ook ervaren. Geen 100.000 woorden kunnen uitdrukken hoe je je voelt bij positieve testen na een proces van kanker, onvruchtbaarheid, ivf, eiceldonatie. Een moment waarvan je niet meer durft te dromen dat hij ooit nog komt, dat alle pijn en het mega hard knokken en alle verschrikkelijke gevoelens niet voor niets zijn geweest.
Maar toen ineens, bij de eerste echo die mega harde klap, die ik nog steeds niet kan beseffen. Er was niets te zien, niets. Hoe kan dit? Waarom wij? Waarom? Van écht de gelukkigste mensen op aarde naar de meest verdrietige en teneergeslagen mensen op aarde. We hebben de afgelopen jaren alleen verdriet meegemaakt, maar ik wist niet dat het nog erger kon. Al 1.5 week loop ik rond als een zombie en ik kan me niet voorstellen dat ik ooit nog kan lachen. Wat een vreselijk gevoel. Er groeide een kindje in mij, waarvoor ik de allerbeste, trotste, liefste moeder wilde zijn. Waarvoor ik Wijnand al als allerbeste, trotste, liefste vader zag.