Testangst

Het is weer bijna zover, de datum van testen komt steeds dichterbij. Vreselijk vind ik het. De afgelopen 1,5 week voelden over het algemeen enorm goed. Daardoor heb ik nu, nog erger dan alle andere keren, weer testangst. Wat als het weer een negatieve test is? Dit hele proces is naast lichamelijk ook psychisch zo enorm zwaar. Had van te voren nooit kunnen bedenken dat ik angst zou ontwikkelen voor testen. Je zult denken dat je het gewoon het liefst zo snel mogelijk wilt weten. Op internet zie je hordes meiden die het liefst op wachtdag 8 of 9 al testen. Mij niet meer gezien, dit deed ik de terugplaatsingsronde van onze eigen embryo. Verschrikkelijk, al die negatieve testen die al dan niet veel te vroeg gedaan zijn. Enorm onzeker word je daarvan. En het ergst zijn de testen waarbij je een streepje moet aflezen, is het nu wel of geen streepje? Natuurlijk tot nu toe altijd omo wit, maar dan toch alsnog ergens de twijfel of dat wat je na 10 minuten turen, in verschillend licht natuurlijk, niet toch een streepje is. En dan doorsturen naar de donor en vriendinnen met ook ieder weer een eigen visie op het wel of niet streepje. Van hoop naar teleurstelling van blijheid naar verdriet. Sinds de vorige terugplaatsing ben ik niet alleen gestopt met te vroeg testen maar ook met het testen met niet digitale tests.
Voorlopig hoop ik op binnenkort die laatste test, natuurlijk met zwanger erop. De hoop en het vertrouwen daarop is nu groter dan ooit, maar ook het besef van de grote kans op teleurstelling en weer opnieuw dat grote verdriet is duidelijk aanwezig.
Gelukkig mag ik van de huisarts naast een thuistest ook weer bloedonderzoek laten doen. Misschien laat ik de thuistest deze keer wel helemaal achterwege en wacht ik het bloedonderzoek af. Spannend, spannend, spannend!