Trots

Doordat we in de wachtstand staan voor de nieuwe poging van de eiceldonatie heb ik hier niet zoveel over te vertellen.
Ik ben de dagen aan het aftellen tot 1 juni en ondertussen heb ik weer de jaarlijkse controle bij de plastisch chirurg gehad. Deze vond mijn borsten er cosmetisch goed uit zien, en dat doen ze ook. Ik besprak met hem dat het nog altijd niet natuurlijk voelt na ruim 1,5 jaar en besefte me dat dit ook nooit zal gaan gebeuren. We bespreken de optie diep-flap, een methode waarbij met lichaamseigen vet nieuwe borsten geconstrueerd worden. Het lijkt me zoveel fijner om geen harde prothese in je lichaam te hoeven voelen, maar deze operatie is een enorme ingreep. Misschien ooit als het gelukt is een gezinnetje te stichten en ik klaar ben voor weer een heftige operatie en het bijbehorende herstel. De rest van de controle kletsen we gezellig bij over hoe het nu met ons gaat en vertelt de chirurg hoe hij het boek De Naakte Waarheid waar ik in sta gebruikt als voorbeeld voor andere patiënten met borstkanker. Geweldig om te horen dat patiënten daar veel aan lijken te hebben. Daar word ik nou trots van!