Vallen en hopelijk snel weer opstaan

Een week geleden schreef ik over hoe zwaar het allemaal is. Helaas gaat het nu nog niets beter met me, eerder slechter. De afgelopen anderhalve week slaap ik meer dan dat ik wakker ben. Als ik wakker ben kost alles me veel energie en kan ik alleen maar denken: ik wil naar bed. Morgen heb ik een afspraak bij de huisarts. Hopelijk heb ik ‘gewoon’ een tekort ergens aan. Maar mijn angst op wat heftigers is groot. Ik heb altijd gezegd dat ik vecht tot ik erbij neer val. Nu ben ik bang dat dit het moment is waarop dat is gebeurd. Hoewel het niet zo is dat ik het geestelijk niet meer zie zitten. Ja af en toe denk ik door die vreselijk moeheid laat het allemaal maar zitten, ik kan het niet meer en dan komen er een hoop tranen. Hopelijk blijft het alleen bij een lichamelijke val en krijg ik snel weer de moed en kracht om door te gaan.