Ons blog over het eiceldonatieproces die momenteel in volle gang is.
Onze reis naar een tweede kind
Wat lig ik hier heerlijk, in onze prachtige tuin, met uitzicht op Floris die in de zandbak speelt en met een steeds dikker wordende buik. Je leest het goed, vandaag ben ik alweer 16 weken zwanger. Het is bij mij nog steeds niet helemaal geland, maar ik geniet er dit keer wel van.
19 juni 2020, op Floris zijn 1e verjaardag, begonnen we met onze tweede kinderwens. Ik was meteen weer zwanger van de terugplaatsing, een mooi kloppend hartje volgde, maar daarna weer zo’n verdrietige miskraam. Vervolgens vestigden we al onze hoop op het laatste embryo. Tot ons grote verdriet kwam uitgerekend dit embryo niet door de ontdooiingsprocedure heen. We hadden even tijd nodig om dit te verwerken, de laatste kans op een volledig broertje of zusje was verkeken. Hoe nu verder? We besloten ons te oriënteren op Spanje. Nederland was geen optie meer, te weinig kennis en geen donoren.
April 2021 gingen we voor het eerst naar Spanje, het was een bliksembezoek, binnen 24u waren we weer thuis. We hadden een intake en hebben de nodige onderzoeken laten uitvoeren. Later volgden in Duitsland nog meer onderzoeken, die door werden gestuurd naar Spanje. Wat een geregel was dat! Maar het is gelukt, er kwamen belangrijke bevindingen uit de onderzoeken, waar iets aan gedaan kon worden, heel fijn.
Toen was het wachten op een donor, die kwam in Maart 2022. Op naar Spanje, met ons drieën. We maakten er een fijne vakantie van met natuurlijk de terugplaatsing tussendoor. We wisten zeker dat dit embryo levensvatbaar zou zijn, dus extra spannend. En nu ben ik 16 weken zwanger en zijn we rustig aan plannen aan het maken voor een nieuwe slaapkamer voor Floris, zodat zijn kamer weer een babykamer wordt. Wat een geluk!
Lieve Floris
Lieve Floris, soms ineens komt het even keihard binnen.. Hij is er, onze prachtige zoon ligt hier naast me. Gisterenavond was een van die momenten. Ik voelde mij niet lekker, flinke buikpijn. Wijnand legde jou naast mij in bed, je keek me aan en ik stroomde over van liefde en geluk. Alle pijn als sneeuw voor de zon verdwenen, alleen maar door jou aan te kijken, lieve Floris.
Zoveel liefde, zo intens. Soms voelt het nog alsof ik gek ben geworden, alsof er ieder moment iemand kan komen die me mee neemt om van mijn waanbeelden af te komen. Maar het zijn geen waanbeelden, je bent er echt lieverd! Het moet echt nog landen, ongelooflijk dat het ons uiteindelijk toch gegund is om zo intens gelukkig te mogen zijn.
Ons meneertje Koekepeertje ♡
Nog nooit zo lekker wakker geworden als nu. Na een lange nacht met behoorlijk wat pijn en best wat gehuil, wakker worden naast het mooiste, liefste, meest perfecte wezentje op aarde. Floris ♡.
Al die tijd durfde ik hier niet mijn hart te luchten, zo bang dat het ongeluk zou brengen en dat de volgende update een heel ongelukkige update zou zijn.
Maar na, toch wel, een hele mooie zwangerschap, is hij gisteren geboren met 38+3 weken. Onze zoon! Wat een prachtige woorden, ik zeg ze nog maar een keer, onze zoon.
Nog nooit voelde ik mij zo gelukkig. Al jaren dacht ik dat ik überhaupt nooit meer écht gelukkig zou kunnen zijn. Maar wat is het mooi om mijn twee mannen samen te zien, om mijn lieve kleine meneertje koekepeertje te ruiken, te kussen en zelfs te horen huilen. Wat is het mooi dat mijn lieve kleine meneertje koekepeertje direct stil is als hij bij mij is, wat een rijkdom. Mijn geluk kan niet op!
Wauw!
Na ons vorige bericht kwam de allergrootste plottwist. Maanden van spanning en dan nu eindelijk optimaal genieten. Nu al het fijnste gevoel van de wereld, ook al ken ik het pas sinds een week: De kleine schopjes van jou ♡. Wauw!
Plottwist
Deze tekst zag ik gisteren voorbij komen en we vonden hem beide tekenend voor hoe wij ons leven vaak zien.
De afgelopen maanden is het hier stil geweest, dat had onder andere te maken met de tekst op dit plaatje. We hebben weer verschillende onderzoeken gehad die het plot van onze ‘fertiliteitsserie’ weer een totaal andere kant op stuurde. Voor mijn gevoel stonden we weer op het punt waar we ooit begonnen. Waren die 5 miskramen voor niets geweest en zijn we hele kostbare jaren verloren. Dit had alles te maken met de uitslagen die we in Düsseldorf kregen. Er kwam weer hoop.. Vervolgens werd die hoop in Nederland weer teniet gedaan. Hoe het nu verder moet? Voor nu hebben we nog even geen idee. We gebruiken de komende tijd om alles weer op een rijtje te krijgen en om onze opties te onderzoeken. Ondertussen blijven we onze geliefde cryo’s terugplaatsen zonder onszelf te veel hoop te geven op een goede zwangerschap, want deze hoop is door de onderzoeken behoorlijk de kop in gedrukt. We zijn ons ervan bewust dat de kans op een miskraam groot is, maar toch zijn we niet klaar deze cryo’s op te geven en blijft daar dan toch altijd dat sprankje hoop dat er een wonder gebeurt, dat we dan eindelijk dat Happy End krijgen.