Zwaar

Al een tijdje wil ik hier een update plaatsen, maar heb het iedere keer weer verwijderd. Het was moeilijk de tekst positief te brengen, ook al probeer ik dat wel. Het heeft me aan het denken gezet en doen realiseren: ja het is zwaar, heel zwaar! Te zwaar om het weer een positieve draai te geven. Misschien is de pap op? Misschien komt het doordat we nu stil staan, in afwachting van onderzoeken en onderzoeksresultaten. Misschien komt het doordat ik sowieso moe ben, op het werk was het ook een heftig jaar en dan ook niet te vergeten hoe heftig dit jaar weer voor mijn lichaam was.
Bij het typen schieten me de tranen in de ogen en denk ik; ja, ik ben zo moe van verdriet, van de hormoonwisselingen, van de pijn in m’n hart en lichaam. Nu we even stil staan is er ook tijd om terug te kijken. Het waren de afgelopen jaren alleen maar heftige jaren, jaren met pieken maar helaas veel te veel hele heftige dalen. Dalen waarvan je hoopt er nooit in te komen, dalen die je niemand gunt. Telkens kwam ik er weer uit, hoe zwaar ook! De ene keer sneller dan de andere keer en de ene keer bewuster van het klimmen dan de andere keer. Dit keer is weer zo’n bewuste, zonder einde lijkende, klim. Maar ik moet en zal eruit komen, ook al zie ik de piek van het dal nog niet.